သင္ၾကည္ညိဳတဲ႔စိတ္ရွိပါေစ
ၾကည္ညိဳတယ္ဆိုတာ ရဟန္းသံဃာကိုခ်ည္းေျပာတာမဟုတ္ဘူး တျခားသီလရွိသူကိုယ္က်င္႔တရားေကာင္းသူကိုလည္း မိမိရဲ႔အားေကာင္းတဲ႔အၾကည္႕ အားေကာင္းတဲ႔အျမင္ေလး သန္႕စင္စြာထားမယ္ဆိုရင္ မိမိေရာတပါးသူပါ ပီတိျဖစ္စရာ ဝမ္းေျမာက္စရာပင္ျဖစ္ပါတယ္။
မိမိရဲ႔စိတ္ကိုက အေကာင္းမျမင္တတ္ဘူးဆိုရင္ေတာ႕ ေတြ႕တဲ႔လူတိုင္းကိုသင္ မနာလိုမွဳေတြအျမဲစိတ္ထဲမွာကိန္းေနတတ္ပါတယ္ အဲဒီမနာလိုမွဳေတြျဖစ္ေနသမ်ွေတာ႕ မိမိအရင္ ပူေလာင္ေနရတယ္ဆိုတာသတိထားၾကည္႕ပါ။
မိမိရဲ႕မနာလိုမွဳကသီလမရွိတဲ႔သူဆိုရင္ေတာ႔ေတာ္ေသးတယ္သီလရွိသူကိုသြားျပီးမနာလိုမွဳျဖစ္မိရင္ေတာ႕
ၾကည္ညိဳတယ္ဆိုတာ ရဟန္းသံဃာကိုခ်ည္းေျပာတာမဟုတ္ဘူး တျခားသီလရွိသူကိုယ္က်င္႔တရားေကာင္းသူကိုလည္း မိမိရဲ႔အားေကာင္းတဲ႔အၾကည္႕ အားေကာင္းတဲ႔အျမင္ေလး သန္႕စင္စြာထားမယ္ဆိုရင္ မိမိေရာတပါးသူပါ ပီတိျဖစ္စရာ ဝမ္းေျမာက္စရာပင္ျဖစ္ပါတယ္။
မိမိရဲ႔စိတ္ကိုက အေကာင္းမျမင္တတ္ဘူးဆိုရင္ေတာ႕ ေတြ႕တဲ႔လူတိုင္းကိုသင္ မနာလိုမွဳေတြအျမဲစိတ္ထဲမွာကိန္းေနတတ္ပါတယ္ အဲဒီမနာလိုမွဳေတြျဖစ္ေနသမ်ွေတာ႕ မိမိအရင္ ပူေလာင္ေနရတယ္ဆိုတာသတိထားၾကည္႕ပါ။
မိမိရဲ႕မနာလိုမွဳကသီလမရွိတဲ႔သူဆိုရင္ေတာ႔ေတာ္ေသးတယ္သီလရွိသူကိုသြားျပီးမနာလိုမွဳျဖစ္မိရင္ေတာ႕
အခက္ၾကီးခက္တတ္ပါတယ္ၾကည္ညိဳေသာစိတ္ထားျဖင္႕တပါးသူသီလရွိသူေကာသီလမရွိသူကိုေကာ
စင္ၾကယ္တဲ႔အျမင္သန္႔စင္တဲ႔အျမင္နဲ႔ၾကည္႕တတ္ဖို႔ျမတ္ဘုရားအျမဲမိန္႕ခဲ႔ပါတယ္။
အဂၤုတၱိဳရ္၊ ကုလသုတ္၌ ျမတ္စြာဘုရားက - ခ်စ္သားတုိ႔ သီလရွိေသာရဟန္း လူ ခ်ဥ္းကပ္ေသာ အိမ္၌လူတုိ႔သည္ အက်ဳိးငါးပါးရ၏ဟုမိန္႕ခဲ႔႔ပါတယ္။
၁။လူတုိ႔သည္ ဖူးျမင္ရေသာအခါ စိတ္ၾကည္လင္၍ နတ္ရြာ သုဂတိေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္ကုိက်င့္သည္မည္၏။
၂။လူတုိ႔သည္ ခရီးဦးႀကိဳဆုိၾက ေနရာထုိင္ခင္း ေပးၾကကာ ရွိခုိးရသျဖင့္ ထုိအိမ္သည္ျမင့္ျမတ္ေသာအမ်ဳီး၌ ျဖစ္ေစေသာအက်င့္ကုိက်င့္သည္မည္၏။
၃။လူတုိ႔သည္ ၀န္တုိမူ႔အညစ္အေၾကးကုိ ပယ္ေဖ်ာက္ေသာအခါ ထုိအိမ္သည္ တန္ခုိးႀကီးျခင္းျဖစ္ေစေသာ အက်င့္ကုိက်င့္ ကုိက်င့္သည္မည္၏။
၄။လူတုိ႔သည္ အစြမ္းရွိသေလာက္ လွ်ဒါန္းရသျဖင့္ ထုိအိမ္သည္ ပစၥည္းေပါမ်ားျခင္းကုိ ျဖစ္ေစတတ္ေသာ အက်င့္ကုိ က်င့္သည္မည္၏။
၅။လူတုိ႔သည္ ပုစၦာေမးၾက၊ ျပႆနာေမးၾက တရားနာၾကားရေသာအခါ ထုိအိမ္သည္ ပညာႀကီးျခင္းကုိ ျဖစ္ေစ၏။
မဂၤလသုတ္မွာလည္း- သမဏာနဥၥဒႆနံ- ရဟန္းေတာ္တုိ႔ကုိဖူးျမင္ရျခင္း ပ႑ိတာနဥၥေသဝနာ-ပညာရွိကိုခ်ဥ္းကပ္ျခင္းဟာ မဂၤလာတပါးအျဖစ္ ေဟာေတာ္ မူ၏။
အမ်ားစိတ္ဝင္စားေအာင္လည္း သာဓကေဆာင္ရေပအံုးမည္…
ေရွးသေရာအခါ အလႅကပၸ အမည္ရွိေသာတိုင္း၀ယ္ ကူးစက္တတ္ေသာ ေရာဂါႀကီးတမ်ိဳး ျဖစ္ပြားသည္။ ေဆးကု၍မရ၊ လူအမ်ား ေသေက်ပ်က္စီးၾကသည္။ ေယာက်ၤားတေယာက္သည္ ေၾကာက္ရြ႔ံလွသျဖင့္ ဇနီးႏွင့္သားငယ္ကို ေခၚယူကာ အျခားတုိင္း တတိုင္းသို႔ ထြက္ေျပးသြားသည္။
လမ္းခရီးတြင္ အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေက်ာ္လြန္ျပီးေနာက္ ညေနခ်မ္းအခ်ိန္၌ ႏြားေက်ာင္းသားတဲတခုသို႔ ေရာက္သြား ၾကသည္။ ႏြားေက်ာင္းသားသည္ သူတို႔ ၃-ေယာက္ကို ျမင္လွ်င္ ကရုဏာျဖစ္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေကာင္းစြာ လက္ခံေကၽြးေမြးသည္။
ေယာက်္ားျဖစ္သူသည္ အလြန္ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္လွသျဖင့္ အလြန္အက်ဴး စားေသာက္သည္။ ဤတြင္အစာမေၾကေရာဂါရကာ ထိုညလြန္ေသာအခါ ေသဆံုး သြားေလသည္။ သူသည္ ေသခါနီး၀ယ္ စိတ္စြဲလမ္းသျဖင့္ ႏြားေက်ာင္းသားတဲရွိ ေခြးမ၏၀မ္း၌ ပဋိသေႏၶ ယူေလသည္။
ေခြးမသည္ လေစ့ေသာ္ သားငယ္ကို ဖြား၏။ ႏြားေက်ာင္းသားသည္ ထိုေခြးငယ္ကိုခ်စ္ခင္သျဖင့္ အစာေကာင္းစြာ ေကၽြးသည္။ မိမိသြားေလရာသို႔ အတူေခၚ ေဆာင္သြားေလ့ရွိသည္။
တေန႔သ၌ပေစၥကဗုဒၶါအရွင္ျမတ္တပါးသည္ ႏြားေက်ာင္းသားထံဆြမ္းခံၾကြေရာက္လာသည္။
အဂၤုတၱိဳရ္၊ ကုလသုတ္၌ ျမတ္စြာဘုရားက - ခ်စ္သားတုိ႔ သီလရွိေသာရဟန္း လူ ခ်ဥ္းကပ္ေသာ အိမ္၌လူတုိ႔သည္ အက်ဳိးငါးပါးရ၏ဟုမိန္႕ခဲ႔႔ပါတယ္။
၁။လူတုိ႔သည္ ဖူးျမင္ရေသာအခါ စိတ္ၾကည္လင္၍ နတ္ရြာ သုဂတိေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္ကုိက်င့္သည္မည္၏။
၂။လူတုိ႔သည္ ခရီးဦးႀကိဳဆုိၾက ေနရာထုိင္ခင္း ေပးၾကကာ ရွိခုိးရသျဖင့္ ထုိအိမ္သည္ျမင့္ျမတ္ေသာအမ်ဳီး၌ ျဖစ္ေစေသာအက်င့္ကုိက်င့္သည္မည္၏။
၃။လူတုိ႔သည္ ၀န္တုိမူ႔အညစ္အေၾကးကုိ ပယ္ေဖ်ာက္ေသာအခါ ထုိအိမ္သည္ တန္ခုိးႀကီးျခင္းျဖစ္ေစေသာ အက်င့္ကုိက်င့္ ကုိက်င့္သည္မည္၏။
၄။လူတုိ႔သည္ အစြမ္းရွိသေလာက္ လွ်ဒါန္းရသျဖင့္ ထုိအိမ္သည္ ပစၥည္းေပါမ်ားျခင္းကုိ ျဖစ္ေစတတ္ေသာ အက်င့္ကုိ က်င့္သည္မည္၏။
၅။လူတုိ႔သည္ ပုစၦာေမးၾက၊ ျပႆနာေမးၾက တရားနာၾကားရေသာအခါ ထုိအိမ္သည္ ပညာႀကီးျခင္းကုိ ျဖစ္ေစ၏။
မဂၤလသုတ္မွာလည္း- သမဏာနဥၥဒႆနံ- ရဟန္းေတာ္တုိ႔ကုိဖူးျမင္ရျခင္း ပ႑ိတာနဥၥေသဝနာ-ပညာရွိကိုခ်ဥ္းကပ္ျခင္းဟာ မဂၤလာတပါးအျဖစ္ ေဟာေတာ္ မူ၏။
အမ်ားစိတ္ဝင္စားေအာင္လည္း သာဓကေဆာင္ရေပအံုးမည္…
ေရွးသေရာအခါ အလႅကပၸ အမည္ရွိေသာတိုင္း၀ယ္ ကူးစက္တတ္ေသာ ေရာဂါႀကီးတမ်ိဳး ျဖစ္ပြားသည္။ ေဆးကု၍မရ၊ လူအမ်ား ေသေက်ပ်က္စီးၾကသည္။ ေယာက်ၤားတေယာက္သည္ ေၾကာက္ရြ႔ံလွသျဖင့္ ဇနီးႏွင့္သားငယ္ကို ေခၚယူကာ အျခားတုိင္း တတိုင္းသို႔ ထြက္ေျပးသြားသည္။
လမ္းခရီးတြင္ အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေက်ာ္လြန္ျပီးေနာက္ ညေနခ်မ္းအခ်ိန္၌ ႏြားေက်ာင္းသားတဲတခုသို႔ ေရာက္သြား ၾကသည္။ ႏြားေက်ာင္းသားသည္ သူတို႔ ၃-ေယာက္ကို ျမင္လွ်င္ ကရုဏာျဖစ္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေကာင္းစြာ လက္ခံေကၽြးေမြးသည္။
ေယာက်္ားျဖစ္သူသည္ အလြန္ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္လွသျဖင့္ အလြန္အက်ဴး စားေသာက္သည္။ ဤတြင္အစာမေၾကေရာဂါရကာ ထိုညလြန္ေသာအခါ ေသဆံုး သြားေလသည္။ သူသည္ ေသခါနီး၀ယ္ စိတ္စြဲလမ္းသျဖင့္ ႏြားေက်ာင္းသားတဲရွိ ေခြးမ၏၀မ္း၌ ပဋိသေႏၶ ယူေလသည္။
ေခြးမသည္ လေစ့ေသာ္ သားငယ္ကို ဖြား၏။ ႏြားေက်ာင္းသားသည္ ထိုေခြးငယ္ကိုခ်စ္ခင္သျဖင့္ အစာေကာင္းစြာ ေကၽြးသည္။ မိမိသြားေလရာသို႔ အတူေခၚ ေဆာင္သြားေလ့ရွိသည္။
တေန႔သ၌ပေစၥကဗုဒၶါအရွင္ျမတ္တပါးသည္ ႏြားေက်ာင္းသားထံဆြမ္းခံၾကြေရာက္လာသည္။
ႏြားေက်ာင္းသားသည္ ဆြမ္းကပ္လွဴသည္။
ၾကည္ညိဳလွသျဖင့္ မနီးမေ၀းတြင္ တ၀ါတြင္း သီတင္းသံုးေတာ္မူပါရန္
ေတာင္းပန္သည္။
ဆြမ္းကိုလည္း မိမိကပင္ တာ၀န္ယူ လွဴဒါန္းလိုပါေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားသည္။ အရွင္ျမတ္လည္း လက္ခံေတာ္မူသည္။ တဲႏွင့္ မနီးမေ၀း ေတာအုပ္တခု၌ သီတင္းသံုးေနထိုင္ေတာ္မူသည္။
ႏြားေက်ာင္းသားသည္ အရွင္ျမတ္ထံသို႔ သြားလွ်င္ ေခြးငယ္ကို ေခၚေဆာင္သြားတတ္သည္။
ေခြးငယ္သည္ လိမၼာလွသည္။ လမ္းကို ေကာင္းစြာသိေနသည္။
တေန႔သ၌ ႏြားေက်ာင္းသားသည္ အရွင္ျမတ္အား-မိမိမအားလပ္ေသာအခါ မိမိကိုယ္စား ေခြးငယ္အား လႊတ္လိုက္ပါမည္။ ေခြးငယ္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ မိမိအိမ္သို႔ ဆြမ္းအလွဴခံ ၾကြေရာက္ပါမည့္အေၾကာင္း ပန္ၾကားေလွ်ာက္ထားသည္။
ဤသို႔ မွာထားသည့္အတိုင္းလည္း မိမိမအားလပ္ေသာေန႔မ်ားတြင္- ခ်စ္သား၊ အရွင္ျမတ္ကို သြားေရာက္ ပင့္ေဆာင္ေလာ့-ဟု ဆိုေလသည္။ ေခြးလိမၼာကလည္း သြားေရာက္ျပီးလွ်င္ အရွင္ျမတ္၏ ေျခရင္း၌ ၀ပ္တြား ေနသည္။
အရွင္ျမတ္လည္း ဆြမ္းပင့္ေရာက္လာေလသည္ဟု သိရွိေတာ္မူကာ ဆြမ္းခံၾကြေတာ္မူသည္။ အရွင္ျမတ္သည္ ႏြားေက်ာင္းသားတဲ၀ယ္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေတာ္မူေသာအခါ ဆြမ္းက်န္အခ်ိဳ႔ကို ေခြးလိမၼာအား ေပးကမ္းေကၽြးေမြး တတ္သည္။
ေခြးလိမၼာလည္း အရွင္ျမတ္ကို အလြန္ပင္ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးေလသည္။ ၀ါကၽြတ္ ေသာအခါ အရွင္ျမတ္က ႏြားေက်ာင္းသားအား အခ်ိန္ေစ့ျပီျဖစ္သျဖင့္ အရပ္တပါးသို႔ မိမိၾကြသြားေတာ္မူမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူကာ ၾကြသြားေတာ္မူသည္။
ေခြးလိမၼာသည္ အရွင္ျမတ္ အျပီးတိုင္ ၾကြသြားေတာ္မူသည္ကို သိေသာအခါ လြမ္းဆြတ္၍ ႏွလံုးကြဲကာ ေသဆံုးသြားရွာေလသည္။
ထို႔ေနာက္ အရွင္ျမတ္ကို ဖူးျမင္ရေသာ ကုသိုလ္ေၾကာင့္ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္၀ယ္ နတ္သားသြားျဖစ္ေလသည္။ ထိုနတ္သားသည္ ေခြးလိမၼာျဖစ္စဥ္က အရွင္ျမတ္ ေဘးရန္ကင္းေအာင္ သားရဲမ်ားအား က်ယ္ေလာင္စြာ ဟိန္းေဟာင္ေပးခဲ့ဖူးသည္။
ထိုကုသိုလ္ကံအက်ိဳးေၾကာင့္ အလြန္အသံေအာင္သည္။ ထိုနတ္သား၏ အသံသည္ နတ္ျပည္အလံုးကို လႊမ္းဖံုးသြားတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုနတ္သားသည္ ေဃာသက-ေအာင္ျမင္ေသာ အသံရွိေသာ နတ္သားဟူေသာအမည္ကို ရရွိ္ေလသည္။ ထုိဇာတ္ေတာ္ကုိျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ေဃာသက ၀တၳဳ၌ ေဟာၾကားထားပါသည္။
အသိပညာမၾကြယ္၀ေသာ အဟိတ္တိရိစၦာန္ေတာင္ ရဟန္းေတာ္တုိ႔အေပၚ၌ ၾကည္ညဳိေသာ စိတ္ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းကိုခ်ဥ္းကပ္ခစားေသာသူရဲ႔စိတ္ထားေၾကာင့္ သုဂတိဘုံ-ခ်မ္းသာသုခႏွင့္ျပည့္စုံေသာ ဘုံဘ၀သုိ႔ေရာက္ရွိေသးရာ အသိဥာဏ္ ဗဟုသုတႏွင့္ျပည့္စုံေသာ လူပုဂၢဳိလ္တုိ႔မွာ ေျပာဆိုဖြယ္ရာမရွိပါေပ။
မိမိရဲ႔စိတ္ထားကိုအသန္႕စင္ဆံုးျပဳျပင္ မျပဳျပင္ရင္ေတာ႕ ဘယ္ေလာက္ပဲၾကည္ညိဳဖြယ္ရွိတဲ႔သူကိုျမင္ျမင္ မိမိရဲ႔စိတ္ကမျဖဴစင္မသန္႕ရွင္းတဲ႔အတြက္ေၾကာင္႔ အကုသိုလ္ျဖစ္ေနမွာေတာ႔အေသခ်ာပါပဲ။
မိမိရဲ႕စိတ္က နိမ္႕က်တဲ႔မ်က္လံုးနဲ႔ၾကည္႔ရင္ တပါးသူနိမ္႕က်ေနလိမ္႕မယ္၊
မိမိရဲ႕စိတ္က ျမင္႔ျမတ္တဲ႔မ်က္လံုးနဲ႔ၾကည္႔ရင္ တပါးသူ ျမင္႔ျမတ္ေနလိမ္႕မယ္၊
အရာရာသင္႕ရဲ႔စိတ္ေပၚမွမူတည္ပါတယ္..သင္ဘာနဲ႕ၾကည္႕မလဲ တပါးသူအေပၚကိုၾကည္ညိဳတဲ႔စိတ္နဲ႔ၾကည္လိုက္စမ္းပါ။
ဓမၼစမ္းေရ...
ဆြမ္းကိုလည္း မိမိကပင္ တာ၀န္ယူ လွဴဒါန္းလိုပါေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားသည္။ အရွင္ျမတ္လည္း လက္ခံေတာ္မူသည္။ တဲႏွင့္ မနီးမေ၀း ေတာအုပ္တခု၌ သီတင္းသံုးေနထိုင္ေတာ္မူသည္။
ႏြားေက်ာင္းသားသည္ အရွင္ျမတ္ထံသို႔ သြားလွ်င္ ေခြးငယ္ကို ေခၚေဆာင္သြားတတ္သည္။
ေခြးငယ္သည္ လိမၼာလွသည္။ လမ္းကို ေကာင္းစြာသိေနသည္။
တေန႔သ၌ ႏြားေက်ာင္းသားသည္ အရွင္ျမတ္အား-မိမိမအားလပ္ေသာအခါ မိမိကိုယ္စား ေခြးငယ္အား လႊတ္လိုက္ပါမည္။ ေခြးငယ္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ မိမိအိမ္သို႔ ဆြမ္းအလွဴခံ ၾကြေရာက္ပါမည့္အေၾကာင္း ပန္ၾကားေလွ်ာက္ထားသည္။
ဤသို႔ မွာထားသည့္အတိုင္းလည္း မိမိမအားလပ္ေသာေန႔မ်ားတြင္- ခ်စ္သား၊ အရွင္ျမတ္ကို သြားေရာက္ ပင့္ေဆာင္ေလာ့-ဟု ဆိုေလသည္။ ေခြးလိမၼာကလည္း သြားေရာက္ျပီးလွ်င္ အရွင္ျမတ္၏ ေျခရင္း၌ ၀ပ္တြား ေနသည္။
အရွင္ျမတ္လည္း ဆြမ္းပင့္ေရာက္လာေလသည္ဟု သိရွိေတာ္မူကာ ဆြမ္းခံၾကြေတာ္မူသည္။ အရွင္ျမတ္သည္ ႏြားေက်ာင္းသားတဲ၀ယ္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေတာ္မူေသာအခါ ဆြမ္းက်န္အခ်ိဳ႔ကို ေခြးလိမၼာအား ေပးကမ္းေကၽြးေမြး တတ္သည္။
ေခြးလိမၼာလည္း အရွင္ျမတ္ကို အလြန္ပင္ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးေလသည္။ ၀ါကၽြတ္ ေသာအခါ အရွင္ျမတ္က ႏြားေက်ာင္းသားအား အခ်ိန္ေစ့ျပီျဖစ္သျဖင့္ အရပ္တပါးသို႔ မိမိၾကြသြားေတာ္မူမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူကာ ၾကြသြားေတာ္မူသည္။
ေခြးလိမၼာသည္ အရွင္ျမတ္ အျပီးတိုင္ ၾကြသြားေတာ္မူသည္ကို သိေသာအခါ လြမ္းဆြတ္၍ ႏွလံုးကြဲကာ ေသဆံုးသြားရွာေလသည္။
ထို႔ေနာက္ အရွင္ျမတ္ကို ဖူးျမင္ရေသာ ကုသိုလ္ေၾကာင့္ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္၀ယ္ နတ္သားသြားျဖစ္ေလသည္။ ထိုနတ္သားသည္ ေခြးလိမၼာျဖစ္စဥ္က အရွင္ျမတ္ ေဘးရန္ကင္းေအာင္ သားရဲမ်ားအား က်ယ္ေလာင္စြာ ဟိန္းေဟာင္ေပးခဲ့ဖူးသည္။
ထိုကုသိုလ္ကံအက်ိဳးေၾကာင့္ အလြန္အသံေအာင္သည္။ ထိုနတ္သား၏ အသံသည္ နတ္ျပည္အလံုးကို လႊမ္းဖံုးသြားတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုနတ္သားသည္ ေဃာသက-ေအာင္ျမင္ေသာ အသံရွိေသာ နတ္သားဟူေသာအမည္ကို ရရွိ္ေလသည္။ ထုိဇာတ္ေတာ္ကုိျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ေဃာသက ၀တၳဳ၌ ေဟာၾကားထားပါသည္။
အသိပညာမၾကြယ္၀ေသာ အဟိတ္တိရိစၦာန္ေတာင္ ရဟန္းေတာ္တုိ႔အေပၚ၌ ၾကည္ညဳိေသာ စိတ္ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းကိုခ်ဥ္းကပ္ခစားေသာသူရဲ႔စိတ္ထားေၾကာင့္ သုဂတိဘုံ-ခ်မ္းသာသုခႏွင့္ျပည့္စုံေသာ ဘုံဘ၀သုိ႔ေရာက္ရွိေသးရာ အသိဥာဏ္ ဗဟုသုတႏွင့္ျပည့္စုံေသာ လူပုဂၢဳိလ္တုိ႔မွာ ေျပာဆိုဖြယ္ရာမရွိပါေပ။
မိမိရဲ႔စိတ္ထားကိုအသန္႕စင္ဆံုးျပဳျပင္ မျပဳျပင္ရင္ေတာ႕ ဘယ္ေလာက္ပဲၾကည္ညိဳဖြယ္ရွိတဲ႔သူကိုျမင္ျမင္ မိမိရဲ႔စိတ္ကမျဖဴစင္မသန္႕ရွင္းတဲ႔အတြက္ေၾကာင္႔ အကုသိုလ္ျဖစ္ေနမွာေတာ႔အေသခ်ာပါပဲ။
မိမိရဲ႕စိတ္က နိမ္႕က်တဲ႔မ်က္လံုးနဲ႔ၾကည္႔ရင္ တပါးသူနိမ္႕က်ေနလိမ္႕မယ္၊
မိမိရဲ႕စိတ္က ျမင္႔ျမတ္တဲ႔မ်က္လံုးနဲ႔ၾကည္႔ရင္ တပါးသူ ျမင္႔ျမတ္ေနလိမ္႕မယ္၊
အရာရာသင္႕ရဲ႔စိတ္ေပၚမွမူတည္ပါတယ္..သင္ဘာနဲ႕ၾကည္႕မလဲ တပါးသူအေပၚကိုၾကည္ညိဳတဲ႔စိတ္နဲ႔ၾကည္လိုက္စမ္းပါ။
ဓမၼစမ္းေရ...
0 comments:
Enregistrer un commentaire