ဘာနဲ႔တန္ဖိုးျဖတ္မလဲ

လူ႕ေလာက လူ႕ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ၾကားေနၾကစကားေလး “ တန္ဖိုးရွိေအာင္ေန ” ၊ “တန္ဖိုးမဲ့တဲ့ အလုပ္ေတြ မလုပ္ၾကနဲ႕” တဲ႔  တန္ဖိုးဆိုတာ ဘာလဲလို႕ ေတြးၾကည့္မိလိုက္သည္။

တန္ဖိုး... အထူးသျဖစ္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို ဘာႏွင့္ တိုင္းတာၾကပါမလဲ။
ေငြေၾကးနွင့္ တိုင္းတာမွာလား ၊ ပညာျဖစ္ တိုင္းတာမွာလား ။ ပါတ္ဝန္းက်င္အသိုင္းအဝိုင္းကိုၾကည့္၍ တန္ဖိုးနိမ့္သည္၊ ျမင့္သည္ တိုင္းတာၾကမွာလား..။

ယင္းသို႕ဆိုလွ်င္ ေငြေၾကးခ်မ္းသာၾကေသာသူတိုင္းက တန္ဖိုးရွိၾကေပေတာ့မည္ ။ ပညာတတ္သူတိုင္းက တန္ဖိုးရွိၾကေတာ့မည္။ ပါတ္ဝန္းက်င္အသိုင္းအဝိုင္းၾကီးသူတိုင္းက တန္ဖိုးရွိသည့္ လူသားမ်ားအျဖစ္ရပ္တန္႕သြားၾကေပလိမ္႕မယ္။

တခ်ိဳ႕ေသာသူေတြဟာ ပညာသာရွိတာ ၊ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေတြက တန္ဖိုးမဲ႔တဲ႔ စကားေတြ ၊ ေငြေၾကားခ်မ္းသာသူကလည္း ေငြေၾကးခ်မ္းသာျပီး အျပဳအမူေတြက တန္ဖိုးမဲ့တယ္။ သူက အသိုင္းအဝိုင္းသူ႕ပါတ္ဝန္းက်င္ကသာ ၾကီးတာ ဘာမွ တန္ဖိုးရွိတဲ့သူ မဟုတ္ဘူး...စသည့္ စကားလံုးမ်ားကို စာရွဳ႕သူမ်ားမလြဲမေသြၾကားဖူးၾကလိမ့္မယ္လို႕ ယံုၾကည္ပါတယ္။

ဒါဆိုလွ်င္ ဥစၥာ ေငြေၾကး ၊ ပညာၾကြယ္ကာ ပါတ္ဝန္းက်င္အသိုင္းအဝိုင္း ၾကီးမားျပည့္စံုသူတိုင္း တန္ဖိုးရွိသူေတြ မဟုတ္နိုင္တာ ေသခ်ာေလာက္ျပီဟုထင္ပါတယ္၊လူတစ္ေယာက္အတြက္ တန္ဖိုးအရွိဆံုး အဓိကအခ်က္သည္ မည္သည့္အရာလဲဟု ေမးၾကည္႕လိုက္ခ်င္ပါတယ္။

ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ပါတ္သက္ျပီး ျမတ္ဘုရားစံပါျမိဳ႕ကိုၾကြေတာ႕ ေသာဏဒ႑ပုဏၰားကိုေမးခဲ႔တာေလး

သြားသတိရမိတယ္။တခါတံုးကေသာဏဒ႑တပုဏၰားၾကီးႏွင့္တကြ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား လာေရာက္ရွစ္ခိုးပူေဇာ္ၾကေသာ ျမိဳႈသူျမိဳ႕သားမ်ားအား တရားေရေအးတိုက္ေကၽြးရန္ ျမတ္စြာဘုရားမွ ယေန႕ေရာက္လာၾကကုန္ေသာတရားနာပရိသတ္တို႕အားမည္သည့္တရားေဟာမည္ကို

 ေတြးဆျပီးပရိသတ္မ်ားကိုေမးျပီးေဟာမယ္ဟုဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္၊

ပထမဦးစြာ ေရွ႕ဆံုးမွ ေနရာယူကာ ဦးတင္ေနေသာ ပုဏၰားၾကီးအား စ၍ ေမးခြန္းေမးလိုက္ေလသည္၊
အသင္ ပုဏၰားၾကီး ပုဏၰားၾကီးတို႕၏ ျဗဟၼာဏမ်ိဳးရိုး ဘာေၾကာင့္ အမ်ိဳးျမင့္ျမတ္ရပါသလဲ?

ပုဏၰားၾကီးက ျမတ္စြာဘုရား၏ ေမးခြန္းကို အေမးခံရလွ်င္ လြန္စြာမွ ဂုဏ္ယူ ဝမ္းေျမွာက္မိေလသည္။ မိမိတို႕၏ ၾကီးျမင့္လွသည့္ မ်ိဳးရိုးကို ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္က စိတ္ဝင္စားသည္ပါလားဟု ေတြးမိကာ ဝမ္းသာအားရ လွ်င္ျမန္စြာ ေလွ်ာက္ထားေလးသည္။

“အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္တို႕မ်ိဳးရိုး ျမင့့့္ျမတ္ေနျခင္းဟာ အျခားေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘုရား။ တပည့္ေတာ္တို႕မွာ ေစာင့္ထိန္းရမည့္အခ်က္ (၅) ခ်က္ရွိေနပါတယ္ဘုရား။

ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္မွ
ဒကာေတာ္ပုဏၰားၾကီး ထိုအခ်က္(၅) ခ်က္မွာ ဘာေတြလဲ
ဟု ေမးျမန္းေလရာ ထိုပုဏၰားမွ အားရဝမ္းသာစြာျဖစ္ မိမိတို႕မ်ိဳးရိုးဂုဏ္ကို ေဖာ္က်ဴးျပေလသည္။

၁။ ေဆြခုႏွစ္ဆက္ ၊ မ်ိဳးခုႏွစ္ဆက္ မ်ိဳးရိုးသန္႕ရပါမည္။

၂။ေဗဒင္၊ က်မ္းဂန္ ၊ မႏၱာန္ အာဂံုရရမည္။

၃။ ရုပ္ရည္ ေခ်ာေမာတင့္တယ္ရပါမည္။

၄။ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းရပါမည္။

၅။ အမွား/အမွန္ ခြဲျခားနိုင္ေသာ ပညာရွိရပါမည္။ဟု ေလွ်ာက္ေလသည္။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ထံမွ ပုဏၰားၾကီးဘယ္လိုမွမေမွ်ာ္လင့္ေသာ ေမးခြန္း တစ္ခု ထြက္လာခဲ့သည္။

“ဒကာၾကီး အကယ္၍မ်ား တစ္ေယာက္ေယာက္က ဒကာေတာ္ပုဏၰားၾကီးအား ထိုအခ်က္ (၅) ခ်က္ထဲမွ တစ္ခ်က္ခ်က္ကို ေလွ်ာ့ခ်ေပးပါဆိုလွ်င္ မည္သည့္ အခ်က္ကို သင္ ေလွ်ာ့ခ်ေပးပါမည္လဲ?။
 

အရွင္ဘုရား  အကယ္၍မ်ား တစ္ေယာက္ေယာက္က ထိုအခ်က္ (၅) ခ်က္ထဲမွ တစ္ခ်က္ခ်က္ ေလွ်ာ့ခ်ပါဆိုလွ်င္ တပည့္ေတာ္ သည္ ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာတင့္တယ္ လွပရပါမည္ ဆိုေသာ အခ်က္ကို ေလွ်ာ့ပါမည္ဘုရား။

ဘာေၾကာင္႕လဲဆိုလ်ွင္ ရုပ္ဆိုး ၊ ရုပ္ေခ်ာသည္ဆိုသည္မွ ဘဝအဆက္ဆက္မွ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည့္ ကုသိုလ္ ၊အကုသိုလ္ အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္သာျဖစ္သည္။ ယခုလက္ရွိဘဝအတြက္ တပည့္ေတာ္တို႕မတတ္နိုင္ပါ။

တပည့္ေတာ္တို႕၏ အမ်ိဳးရိုးဂုဏ္ကို ထိပ္တင္ခ်င္၍သာ ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာလွပရမည္ ဆိုေသာ အခ်က္ကို ထည့္သြင္းထားျခင္းေၾကာင့္ ေစာင့္ထိန္းရမည့္ အခ်က္(၅)ခ်က္တြင္ တစ္ခ်က္ေလွ်ာ့ရမည္ဆိုပါက   “ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာလွပရမည္ ” ဆိုေသာ အခ်က္ကို ေလွ်ာ့ခ်ပါမည္ဘုရား။

ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က
“ပုဏၰားၾကီး “ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာလွပရမည္”ကို ေလွ်ာ့ျပီးလွ်င္ ေနာက္ထပ္တစ္ခ်က္ထပ္ေလွ်ာ့ခ်ေပးပါဟုဆိုပါက အသင္ပုဏၰားမည္သည့္အရာကို ေလွ်ာ့မလဲ?

ထိုအခါတြင္လဲ ပုဏၰားၾကီးမွာ ဆိုင္းငံ့ျခင္းမရွိစြာႏွင့္
“အရွင္ဘုရား အခ်က္ (၂)ခ်က္ေလွ်ာ့ရမည္ဆိုလွ်င္ တပည့္ေတာ္သည္ “ ေဗဒင္ ၊ က်မ္းဂန္၊မႏၱာန္မ်ားအလြတ္ရရမည္” ဆိုသည့္ အခ်က္ကို ေလွ်ာ့ခ်ပါမည္ဘုရား။

တပည့္ေတာ္တို႕ မ်ိဳးရိုးတြင္ က်မ္းဂန္၊မႏၱာန္မ်ားကို ေရွးလာစဥ္ဆက္ အလြတ္ရသည္ရွိသကဲ့သို မရွိသည့္အခါလည္း ရွိခဲ့ဖူးေပလိမ့္မည္။ က်မ္းဂန္စာေပမ်ားသည္ စာအုပ္စာေပမ်ားႏွင့္ အစဥ္ထိမ္းသိမ္းလာကာ လိုအပ္ပါ ျပန္လည္ရွာေဖြနိုင္၍ မ်ိဳးရိုးျမင့္ျမတ္ရန္ လိုအပ္သည့္ အခ်က္(၅)ခ်က္တြင္ (၂)ခ်က္ေလွ်ာ့ရမည္ဆိုပါက တပည့္ေတာ္သည္ ထိုအခ်က္ကို ေလွ်ာ့ခ်ပါမည္ဘုရား”

ပုဏၰားၾကီး၏ ထိုသို႕အေျဖျပီးဆံုးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ထံမွ
ပုဏၰားၾကီး အကယ္၍မ်ား (၃)ခ်က္ေလွ်ာ့ခ်ေပးပါ ဆိုပါလွ်င္လည္း မည္သည့္အခ်က္ကို သင္ေလွ်ာ့ခ်ေပးမလဲ?

အခ်က္ (၃)ခ်က္ ေလွ်ာ့ရမည္ဆိုေသာ အခ်ိန္တြင္ ပုဏၰားၾကီးမွာ ျပန္ေျဖရန္ အနည္းငယ္ခက္ခဲလာေလျပီး။ ေရွးဦးစြာ ေမးခဲ့ေသာ ေမးခြန္း (၂)ခုကဲ့သို႕ လြယ္လင့္စြာ ေျဖဆိုနိုင္ျခင္းမရွိေတာ့ပဲ ေသခ်ာေတြးဆကာ စဥ္းစားရေပေလသည္။

အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ စဥ္းစားေလျပီးေသာ္အခါဝယ္ ပုဏၰားထံမွ
“အရွင္ဘုရား ..မေလွ်ာ့မျဖစ္ ေလွ်ာ့ရမည္ ဆိုပါက တပည့္ေတာ္သည္ “ ေဆြခုႏွစ္ဆက္၊မ်ိဳးခုႏွစ္ဆက္ မ်ိဳးသန္႕ရမည္” ဆိုေသာ အခ်က္ကို ေလွ်ာ့ရပါမည္ဘုရား”

ပုဏၰားၾကီး၏ ထိုသို႕ေသာ အေျဖျပီးဆံုးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ထံမွ မည္သည့္အသံမွ် မထြက္ေပၚေသးမွီ ပုဏၰားၾကီး၏ အမ်ိဳးအႏြယ္ဝင္ ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားမ်ားထံမွ
“အသင္ပုဏၰားၾကီး...အဘယ္ေၾကာင့္ထိုအခ်က္ကို ေလွ်ာ့ရမည္နည္း။

အကၽြန္ဳပ္တို႕ မ်ိဳးရိုးကို အထိခိုက္မခံနိုင္ပါ။ မ်ိဳးရိုးဆိုတာ အလြန္အေရးၾကီးပါတယ္။ မ်ိဳးရိုးသန္႕ခ်င္၍ ထိုအခ်က္ကို ထည့္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ပုဏၰားၾကီးအေနနွင့္ ေလွ်ာ့ခ်င္ေလွ်ာ့ က်န္ေသာ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ထဲမွ ၾကိဳက္ရာကို ေလွ်ာ့ပါ။ ေဆြခုႏွစ္ဆက္ မ်ိဳးခုႏွစ္ဆက္မ်ိဳးရိုးသန္႕ရမည္ဆိုေသာ အခ်က္ကို မေလွ်ာ့နိုင္ပါဟု ဆိုသည့္ အသံမ်ား ထြက္ေပၚလာေလသည္။

ထိုသို႕ ဆူညံ့လာသည့္အခါဝယ္ ပုဏၰားၾကီးမွ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ထံ ခြင့္ေတာင္း၍ မတ္တပ္ရပ္ကာ သူ၏ ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားမ်ားအား စကားစေလသည္။

အေဆြတုိ႕ က်ၽြန္ဳပ္ဆိုေသာ စကားကို နားေထာင္ၾကည့္ပါ။ကၽြန္ဳပ္၏ ဆိုစကား ဆံုးေလေသာ္မွ အေဆြတို႕ရဲ႔မေက်နပ္ခ်က္မ်ားကို ေျပာၾကားၾကပါ။ ငါသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ေဆြခုနွစ္ဆက္ မ်ိဳးခုႏွစ္ဆက္ မ်ိဳးရိုးသန္႕ရမည္ဟူေသာအခ်က္ကို ေလွ်ာ့ခ်ရသည္ ဆိုလွ်င္ ပထမဦးစြာ ကၽြန္ဳပ္ခ်န္ထားသည့္ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္မွာ
 

“ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းျခင္းဆိုသည့္ သီလ”
 

“မွားမွန္ခြဲျခားနိုင္ျခင္းဆိုသည့္ ပညာ”ထို ႏွစ္ခ်က္ကိုသာ ခ်န္ထားခဲ့ပါသည္။

ဘာေၾကာင့္ ထိုႏွစ္ခ်က္ကို ခ်န္ထားခဲ့ရတာဆိုလ်ွင္ ထိုႏွစ္ခ်က္သည္ လူျဖစ္လာသည့္ ဘဝဝယ္ မရွိမျဖစ္ တန္ဖိုးရွိသည့္ လူတန္ဖိုးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။

လူတေယာက္ကိုယ္က်င့္တရားဆိုသည့္ သီလဘယ္ေလာက္ေကာင္းပါသလဲ။

လူတေယာက္အမွားအမွန္ခြဲျခားနိုင္သည့္ ပညာမည္မွ် ရွိသနည္း။စသည့္ ႏွစ္ခ်က္ျဖစ္သာ တိုင္းတာရပါမည္။

ဒါေၾကာင့္ ထိုႏွစ္ခ်က္ကို ကၽြန္ဳပ္ မေလွ်ာ့နိုင္ပါ။ ထိုႏွစ္ခ်က္သည္ လူျဖစ္ရသည့္ဘဝဝယ္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္သည့္ လူ႕တန္ဖိုးသာ ျဖစ္ေပတယ္၊ဟု ဆိုကာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ထံ ဦးတိုက္ကာ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ေလသည္။

အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွားသလား ၊ မွန္သလား ေျဖၾကားေပးေတာ္မူပါ ။ အကယ္၍မ်ား မွားယြင္းခဲ့သည္ ရွိပါက အမွန္ကို ညႊန္၍ သြန္သင္ဆံုးမေပးေတာ္မူပါ။

ပုဏၰားၾကီးထံမွ ထိုသို႕ေသာေမးခြန္ေရာက္လာမည္ကို ၾကိဳတင္သိလင့္ေသာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္မွာ
“အသင္ပုဏၰားၾကီး၏ ဆံုးဖတ္ခ်က္သည္ ငါဘုရား၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နွင့္ ထပ္တူညီပါေပသည္။

ထို လူတန္ဖိုး ဆိုသည့္ တရားကို ေဟာမည္ဟုဆံုးျဖတ္ကာ ထိုသို႕ေသာ ေမးခြန္းမ်ားကို ေမးလာခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ပုဏၰားၾကီးေျဖဆိုသကဲ့သို႕ပင္ လူတစ္ေယာက္၏ တန္ဖိုးကို ကိုယ္က်င့္သီလနွင့္ အမွားအမွန္ခြဲျခားနိုင္သည့္ ပညာျဖစ္သာ တိုင္းတာနိုင္ပါသည္။

ထို ကိုယ္က်င့္သီလႏွင့္ အမွားအမွန္ခြဲျခားနိုင္သည့္ ပညာသည္ လူတန္းဖိုးသာမက ေလာက၏ က်က္သေရမဂၤလာပင္ျဖစ္တယ္။ က်က္သေရမဂၤလာရွိလိုေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ထို ႏွစ္ခ်က္ကိုသာ ေစာင့္ထိန္းပါ။က်က္သေရ မဂၤလာနွင့္ ျပည့္စံုပါလိမ့္မည္။

လူ႕သေဘာ လူ႕သဘာဝအရ လူတစ္ေယာက္ကိုအျမင္ႏွင့္ဆံုးျဖတ္တတ္ၾကသည္။ ေငြေၾကးခ်မ္းသာမႈ ၊ေက်ာ္ၾကားမႈ ၊ထူးခၽြန္ေက်ာ္ေဇာ္မႈ နာမည္ၾကီးမွဳ ပညာတတ္မွဳ ရာထူးၾကီးမွဳတို႕သည္ လူ႕တစ္ေယာက္၏ စစ္မွန္ေသာ တန္ဖိုးမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သင္လက္ခံမွာပါ။

ဒီေန႕ ဒီေဆာင္းပါးေလးကို ေရးသားရျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ တစ္ခါတစ္ရံ လူ႕သေဘာ လူ႕မေနာတြင္ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထ ရွိသည့္ အတုေတြမ်ားျခင္းေၾကာင့္အစစ္ေတြေပ်ာက္ကြယ္မွာကိုစိုးသည္ကတေၾကာင္း တန္ဖိုးရွိသူေတြတန္ဖိုးအတုအေယာင္ေတြေနာက္ကို ေယာင္ရမ္းလိုက္မိမွာစိုးတာကတေၾကာင္း 

မိမိ၏ နဂိုမူလရွိရင္းစြဲ တန္ဖိုးမ်ားကို ခ်ခင္းနင္းမိမွာစိုးသည္ကတေၾကာင္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင္႔ေရးသားလိုက္ပါတယ္။

လူေတြဟာကိုယ္တန္ဖိုးအစစ္အမွန္ကိုသတိမျပဳမိၾကာဘဲ ကိုယ္က်င့္သီလနဲ႔ အမွားအမွန္ေပ်ာက္ဆံုးကာ စာရိတၱမ်ားပါပါသြားတတ္ပါတယ္ဒါေတြကိုသတိထားမိေစဖို႕စာရွဳ႕သူတို႕မ်ားစြာလိုအပ္ပါတယ္။ဓမၼစမ္းေရ..