ပညာေရးတံခါးေလးေတြဖြင္႕ၾကစို႕

လြန္ခဲ့သည့္ ေလးႏွစ္ငါးနွစ္ ခန္႔တြင္ ကိုရင္ေလးတပါးကက ေမးခြန္းတစ္ခုေမးဖူးသည္။ ထိုေမးခြန္းကို စာေရးသူ တစ္သက္ မေမ့ႏိုင္ေတာ့ေပ။ သူေမးသည့္ေမးခြန္းမွာ “ေထာင္” ႏွင့္ “အိမ္” ဘာကြာသလဲဆိုသည့္ ေမးခြန္း ျဖစ္သည္။ သူသိ၍ ေမးျခင္းလည္း ျဖစ္မည္။ မသိ၍ေမးျခင္းလည္းျဖစ္မည္။ 

သူ႕မွာအေျဖရွိၿပီးသားကိုကၽြန္ေတာ့္အေျဖႏွင့္ တိုက္ဆိုင္လိုသျဖင့္ ေမးျခင္းလည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ မည္သို႔ဆိုေစ သူ႕ထံတြင္ အေျဖတစ္ခုခုေတာ့ ရွိႏိုင္သည္။

ေထာင္ဆိုသည္မွာ အျပင္ကေသာ့ခတ္ထားၿပီး၊ အိမ္ဆိုသည္မွာ အတြင္းက ေသာ့ခတ္ထားရသည္ဟု စာေရးသူ ေျဖခဲ့ပါသည္။ စာေရးသူ အေျဖကို သူ သေဘာက်သည္ မက်သည္ကိုေတာ့မသိ။ 

သူလိုခ်င္ သည့္အေျဖႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေပးသည့္ဥပမာ ေဝးကြာ ေကာင္းေဝးကြာႏိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပညာေရးက ထိုနည္းႏွယ္ျဖစ္ေနသည္။

စာေရးသူတို႕နိဳင္ငံသည္ ကေလးတို႔၏စိတ္ကို ျပင္ပမွေသာ့ခတ္ထားသလို ျဖစ္ေနသည္။ ေထာင္လိုေသာ့ခတ္ျခင္း ခံထားရသျဖင့္ ကေလးတို႔စိတ္သည္ ျပင္ပစာႏွင့္ ဗဟုသုတမ်ားအား ထိေတြ႕ခြင့္မရ။ အိမ္လို အတြင္း၌ ေသာ့ခတ္ထားျပန္သျဖင့္ ကေလးတို႔၏ အတြင္းစိတ္ကို ျပင္ပစာေတြက လာဖတ္ခြင့္မရျဖစ္ေနသည္။ 

နံရံက ျခားေနသျဖင့္ ကေလးတို႔ လြတ္လပ္စြာ ေတြးခြင့္၊ ေဆြးေႏြးခြင့္၊ စိတ္ကူးခြင့္ေတြမရ။ ေထာင္ႏွင့္တူေသာ အိမ္ထဲမွာ ေရာက္ေနၾကသည့္ ကေလးေတြကို မည္သည့္အခ်ိန္ တံခါးေတြ ဖြင့္ေပးၾကမည္နည္း။

စာေရးသူတို႕နိဳင္ငံမွာေတြးခြင္႕ေဆြးေႏြးခြင္႕ေတြကိုကေလးေတြကိုပိတ္ထားၾကတယ္၊တကယ္တမ္း

သူမ်ားနိုင္ငံထြက္သြားၾကည္႕ေတာ႕ေမးလိုက္တဲ႕ေမးခြန္းေတြးျပီးေမးတာေတြအမ်ားၾကီးေတြ႕ရတယ္၊။

၀ါတြင္းကယဥ္ေက်းမွဳသင္တန္းျပေတာ႕ကေလးေတြကစာေရးသူေျပာတဲ႔အတိုင္းပဲနားေထာင္ေနၾကတယ္

ဘာတခဳမွျပန္ေမးျခင္းမရွိဘူး၊

စာေရးသူတို႕နိဳင္ငံကဟိုတံုးကေရွးရိုးစြဲဆရာျမင္ရင္ေၾကာက္ရမယ္ဆိုတာခ်ည္းခုထိရွိေနေသးတယ္

ပညာေရးဆိုသည္မွာ အေမွာင္တြင္းမွ အလင္းသို႔ဆြဲထုတ္ျခင္း၊ ေထာင္တြင္းမွ အျပင္သို႔ဆြဲထုတ္ျခင္းသာ ျဖစ္သင့္သည္။

 ေဝဒက်မ္းစာတစ္ခုတြင္ ပညာေရးဆိုသည္မွာ ေက်ာင္းသင္စာထက္ပို၍ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ေပးသည့္ စနစ္ကို အထူးခ်ီးပထားသည္။ အလားတူ တ႐ုတ္စကားပုံ တစ္ခုတြင္လည္း ပညာေရးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ေအာက္ပါအတိုင္း ဆိုထားဖူးပါသည္။

- တစ္ႏွစ္အက်ိဳးခံစားလိုလၽွင္ စပါးစိုက္ပ်ိဳးပါ

- ဆယ္ႏွစ္အက်ိဳးခံစားလိုလၽွင္ သစ္ပင္စိုက္ပ်ိဳးပါ

- ႏွစ္တစ္ရာအက်ိဳးခံစားလိုလၽွင္ လူကိုပ်ိဳးေထာင္ေပးပါ ဟူ၍ျဖစ္သည္။

ပညာေရး၏ အဆုံးစြန္ေသာ ရည္မွန္းခ်က္သည္ လူ႕ေဘာင္ကို ကိုယ္တိုင္ ေလ့လာ၊ ကိုယ္တိုင္ ပညာရွာမွီးမႈ မ်ားျဖင့္ ျပည့္၀ေစေရး ဖန္တီးေပးထား႐ုံသာ ျဖစ္သည္။

လူကိုပ်ိဳးေထာင္ျခင္းဆိုသည္မွာ ကေလးမ်ား၏ သဘာ၀ႏွင့္ စြမ္းရည္ကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရန္ျဖစ္သည္။ ပညာေရး ဆိုသည့္ စကားမူလသည္ လက္တင္ဘာသာ “Educare”  မွ ဆင္းသက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ အဓိပၸာယ္မွာ လမ္းေၾကာင္းတည့္ေပးရန္သာ ျဖစ္သည္။ 

စာအတင္းက်က္ခိုင္း၊ အတင္းဖတ္ခိုင္းသည့္ သေဘာမ်ိဳး မဟုတ္ေပ။ စြယ္စုံက်မ္းတစ္ေစာင္တြင္လည္း ပညာေရးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္တြင္ “ပညာေရး ဆိုသည္မွာ ပုံမွန္နည္းလမ္းအရျဖစ္ေစ၊ ပုံမွန္နည္းလမ္းတက် မဟုတ္သည္ ျဖစ္ေစ လူတို႔ကိုယ္တိုင္ သူတို႔ေနထိုင္သည့္ ပတ္ဝန္းက်င္အေျခအေနထက္ ပိုမိုသိရွိနားလည္ သေဘာေပါက္လာေစရန္ အသိအျမင္ အေတြးအေခၚကို တိုးျမႇင့္ေပးျခင္း” ဟု ဖြင့္ဆိုထားသည္။

ေခတ္သစ္တြင္ ပညာေရးကို အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုႏိုင္ရန္ ပိုမိုက်ယ္ဝန္းလာၿပီဟုဆိုခ်င္သည္။ ပညာေရးဆိုသည္မွာ အမ်ားထင္သလို ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ၊ စာေမးပြဲႏွင့္ ဘြဲ႕လက္မွတ္ဟူသည့္ အသြင္မေဆာင္ေတာ့ေပ။ 

ပညာ သင္ၾကားရာေနရာဌာန ဆိုသည္မွာလည္း ေက်ာင္းႏွင့္ တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္ဟူသည့္ အဓိပၸာယ္ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ပညာေရးတြင္ ေခတ္မီျခင္းဆိုသည္မွာ လိုအပ္သလို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ပညာသင္ၾကားေရးသည္ အထီးတည္း ရပ္တည္၍ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ 

အားကစား၊ စာရိတၱ၊ စာေပ၊ ဂီတ၊ အႏုပညာ၊ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးေကာင္းမြန္ေစရန္ ေလ့က်င့္ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေရးမွအစ အားလုံးလိုအပ္ခ်က္ေတြ မ်ားလာသည္။ တ႐ုတ္႐ိုးရာအယူအဆတြင္ Yin ႏွင့္ Yang ဆိုၿပီး ကြဲျပားမႈႏွစ္ခုရွိသည္။ 

ထိုႏွစ္ခုသည္ သဟဇာတ မၽွတစြာ ေပါင္းစပ္ႏိုင္ပါမွ ေလာကတြင္ အခ်ိဳးညီမၽွစြာ တိုးတက္ႏိုင္သည္ဆိုသကဲ့သို႔ စာေတြ႕၊ လက္ေတြ႕ႏွစ္မ်ိဳးသည္ ပညာေရးေလာကတြင္ လည္း မၽွတစြာေပါင္းစပ္ႏိုင္ရန္ အေရးႀကီးသည္။ ပညာေရးဟု ဆိုလိုက္လၽွင္ သင္ယူႏိုင္စြမ္းကိုသာမက၊ ကေလး၏ ေဝဖန္ဆန္းစစ္ႏိုင္ စြမ္းကိုပါ ထည့္တြက္ရေပလိမ့္မည္။

မ်က္ေမွာက္ပညာေရးစနစ္သည္ မည္မၽွတိုးတက္ေနပါသည္ဆိုေစ ကေလးႏွင့္ သင္႐ိုးသည္ တစ္ထပ္တည္း မျဖစ္ေသးသမၽွ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ရန္မလြယ္ေပ။ ကေလးသည္ ေက်ာင္းစာတစ္ခုတည္းကိုသာ အာ႐ုံစိုက္ၿပီး စိတ္ထဲတြင္ တင္းက်ပ္ေနရမည့္ ပညာေရးမ်ိဳးႏွင့္ မိဘမ်ား ေသာကမ်ားေနရမည့္ ပညာေရးမ်ိဳးသည္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ပညာေရးစနစ္ မျဖစ္သင့္ေပ။ ေက်ာင္းစာ ဆိုသည္မွာ ကေလးမ်ားအတြက္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး မျဖစ္သင့္ေပ။

 ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီပညာေရး အေၾကာင္းေျပာၿပီး မိမိလူမ်ိဳး ႏိုင္ငံယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ကင္းကြာ သြားသည့္ ပညာေရးမ်ိဳးလည္း မျဖစ္သင့္ေပ။ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီျခင္းဆိုသည္မွာ ႏိုင္ငံတကာ စံမ်ားကို မိမိ ဘာသာသို႔ျပန္ၿပီး ေက်ာင္းေနကေလးမ်ား လြယ္အိတ္အတြင္းသို႔ စာအုပ္ပုံႀကီး တစ္ခုထိုးထည့္ေပးကာ ဝန္ထုပ္ ဝန္ပိုးႀကီး တစ္ခုပမာ သယ္ေဆာင္ေစျခင္းမ်ိဳးလည္း မျဖစ္သင့္ေပ။ 

စာေမးပြဲဆိုသည္မွာသတ္မွတ္ခ်က္ တစ္ခုသာျဖစ္ၿပီး၊မသိနားမလည္ဘဲ အတင္းအက်ပ္လုပ္ေဆာင္ေစသည့္ စံတစ္ခုပမာ ကေလးမ်ား ခံစားေနရ သေ႐ြ႕ ပညာေရးစနစ္ႀကီးကို ေအာင္ျမင္ၿပီဟု မယူဆႏိုင္ေပ။

စကၤာပူကပညာေရး၀န္ၾကီးေတြကလည္းနည္းနည္းသင္မ်ားမ်ားေတြးသူတပါးကိုမ်ားမ်ားေမးနည္းစနစ္ေတြ

သံုးလာလို႕သူတို႕ကေလးေတြပညာေရးတိုးတက္လာေၾကာင္းေျပာျပသြားတာေတြ႕ရတယ္။

                                         ပညာအလင္းတန္းဖြင္႕နိဳင္ၾကပါေစ။ဓမၼစမ္းေရေသာက္သံုးနိဳင္ပါေစ။။။။