လူတိုင္းမွာ
ပင္ကိုယ္အရည္ခ်င္းတမ်ိဳးဆီပါလာတတ္တယ္၊ လူေတြတင္မဟုတ္ပါဘူး တိရစၦာန္သတၱဝါေတြမွာလဲ သူ႔အရည္ခ်င္းနဲ႔သူ
တမ်ိဳးဆီပါလာၾကစျမဲပါ၊ ဒါဟာဘာလဲ သဘာဝကေပးတဲ႔လက္ေဆာင္၊ ဒါေပမဲ႔ လူပဲျဖစ္ျဖစ္ တိရစၦာန္ပဲျဖစ္ျဖစ္
ရာထူးေလးၾကီးလာရင္ ဥစၥာေလးတိုးတက္လာရင္ ပညာေလးၾကီးရင္႔လာရင္ မ်ားေသာအားျဖင္႔ဘဝကိုေမ႔သြားတတ္ၾကတယ္။
ဒါကိုဘာနဲ႔ထိန္းမလဲပညာရွိျပီးသားသူဟာသတိေလးကပ္ျပီးဘာသာေရးေလးနဲ႔ထိန္းရမယ္၊ဘာသာေရးမပါဘဲ
နဲ႔ဘာအလုပ္ပဲလုပ္လုပ္
အဆင္မေျပတတ္ပါဘူး မိမိတို႔ဘာသာတရားကိုအေလးထားဖို႔မ်ားစြာလိုပါတယ္၊ ဘာသာတရားမရိွရင္
မိမိအိမ္မွာေတာင္အဆင္မေျပနိဳင္ဘူး။
အဲဒီဘာသာတရားမရွိဘဲဘဝကိုေရစုန္ေမ်ာလိုုက္ေနတတ္တဲ႔သူေတြဟာမိမိကိုယ္ကိုကိုသတ္ေနတာနဲ႔
တူပါတယ္၊လူပဲျဖစ္ျဖစ္၊တိိရစၦာန္သတၱဝါပဲျဖစ္ျဖစ္မိမိမရွိဆင္းရဲခ်ိန္ကေတာ႔ရိုက်ိဳးစြာေနတတ္ျပီးတပါးသူ
ကိုခယစြာေနတတ္ေပမဲ႔
မိမိၾကီးပြားတိုးတက္လာခ်ိန္မွာေတာ႔ ဘဝေမ႕ကာ ဘဝင္ျမင္႔တတ္လာပါေတာ႔တယ္။
တခ်ိန္က မိမိကိုယ္
ကူညီခဲ႔သူ ေဖးမခဲ႔သူ အရွင္သခင္ျဖစ္ခဲ႔သူကိုေတာင္ မခစားခ်င္ မရိုက်ိဳးခ်င္ၾကျပန္ဘူး၊
ဒါဟာဘာလဲမိမိမွာတိုးတက္ၾကီးပြားလာလို႔တပါးသူကိုစိန္ေခၚနိုင္လာလို႕သို႔ေပမဲ႔ဘယ္လိုပင္
လက္ရွိျဖစ္ေနေစကာမူ
က်ားကက်ားပဲ ေျမေခြးကေျမေခြးပါပဲ။
သဘာဝကေပးလာတဲ႔လက္ေဆာင္ဟာမိမိအတြက္တန္ရာတန္ေက်းေပးထားျပီးသားဒါကို
ဘဝေမ႕ျပီးဘဝင္ျမင္႔စရာမလိုပါဘူး
ဘဝေမ႔ျပီးဘဝင္ျမင္႔ရင္ေတာ႔ သူတို႕ရဲ႕သြားရာလမ္းကေတာ႔မေကာင္းတတ္ပါဘူး။
ဒါနဲ႔ပါတ္သက္ျပီးျမတ္ဘုရားက
ဝိေရာစဇာတ္မွာခုလိုေလးေဟာျပထားပါတယ္၊တခါတံုးကေပါ႔ ဟိမ၀ႏၲာေတာႀကီးထဲမွာ ျခေသၤ့မင္းတေကာင္ဟာ
ေရႊဂူတခုမွာ ေနထိုင္ပါတယ္။ တေန႔ေတာ့ ျခေသၤ့မင္းဟာ အစာရွာထြက္တဲ့အခါ ကၽြဲႀကီးတေကာင္ကိုေတြ႔ျပီး
ဖမ္းယူစားေသာက္လိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ပတၱျမားအဆင္းနဲ႔တူတဲ့ ေရကိုေသာက္ျပီး သူ႔ရဲ႔ ေရႊဂူရွိရာကို
ျပန္လာခဲ့တယ္။
အဲသည္အခါ လမ္းခုလတ္မွာ အစာရွာထြက္တဲ့ ေျမေခြးတေကာင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဆုံၾကပါေလေရာ့။ ေျမေခြးဟာ ေရွင္ေျပးလို႔ မလြတ္မွန္းသိလိုက္တာနဲ႔ ျခေသၤ့မင္းေရွ႔မွာ၀ပ္ျပီး အရွင္ျခေသၤ့မင္း-ကၽြႏ္ုပ္ကို ခ်မ္းသာေပးပါ၊ အရွင့္ေျခရင္းမွာ ကၽြႏ္ုပ္က အလုပ္အေကၽြးျပဳပါ့မယ္-ဆိုျပီး ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။
အဲသည္အခါ လမ္းခုလတ္မွာ အစာရွာထြက္တဲ့ ေျမေခြးတေကာင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဆုံၾကပါေလေရာ့။ ေျမေခြးဟာ ေရွင္ေျပးလို႔ မလြတ္မွန္းသိလိုက္တာနဲ႔ ျခေသၤ့မင္းေရွ႔မွာ၀ပ္ျပီး အရွင္ျခေသၤ့မင္း-ကၽြႏ္ုပ္ကို ခ်မ္းသာေပးပါ၊ အရွင့္ေျခရင္းမွာ ကၽြႏ္ုပ္က အလုပ္အေကၽြးျပဳပါ့မယ္-ဆိုျပီး ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။
ျခေသၤ့မင္းကလည္း ေကာင္းျပီ၊ ငါ့ကို ျပဳစုမယ္ဆိုရင္ သင္-အသား ေကာင္းေကာင္းစားရမယ္-ဆိုျပီး
ေရႊဂူကိုေခၚသြားခဲ့ပါတယ္။
သည္လိုနဲ႔ သံုးေလးရက္အတြင္းမွာပဲ ျခေသၤ့မင္းရဲ႔ စားၾကြင္းအသားေတြကို စားေသာက္ရတဲ့ ေျမေခြးဟာ အားအင္ေတြျပည့္ျဖိဳးျပီး ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ ႀကီးထြားလာပါေတာ့တယ္။ တေန႔မွာ ျခေသၤ့မင္းက အိပ္ေနတဲ့ ေျမေခြးကိုႏႈိးျပီး-
သည္လိုနဲ႔ သံုးေလးရက္အတြင္းမွာပဲ ျခေသၤ့မင္းရဲ႔ စားၾကြင္းအသားေတြကို စားေသာက္ရတဲ့ ေျမေခြးဟာ အားအင္ေတြျပည့္ျဖိဳးျပီး ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ ႀကီးထြားလာပါေတာ့တယ္။ တေန႔မွာ ျခေသၤ့မင္းက အိပ္ေနတဲ့ ေျမေခြးကိုႏႈိးျပီး-
ဟဲ့-ေျမေခြး၊ ေတာင္ေျခမွာ အစာစားေနၾကတဲ့ ဆင္၊ ျမင္း၊ ကၽြဲ၊ ႏြားေတြထဲက သင္စားလိုတဲ့
အသားကိုၾကည့္ျပီး ငါ့ကို အရွင္ျခေသၤ့မင္း ဤအသားကို စားလို၏၊ ထြန္းပပါေလာ့-လို႔ဆိုျပီး
ငါ့ကို ရွိခိုးေျပာၾကားစမ္းပါ-လို႔ ဆိုလိုက္ပါတယ္။
ေျမေခြးကလည္း အမုန္ယစ္ေနတဲ့ ဆင္တေကာင္ကို ျပျပီးစားလိုေၾကာင္းရွိခိုးေတာင္းပန္တဲ့အခါ ျခေသၤ့မင္းက အဲသည္ဆင္ကို ခုန္အုပ္ျပီး ကိုက္သတ္လိုက္ပါတယ္။ ျခေသၤ့မင္းက ကိုယ္တိုင္လည္း စားျပီး ေျေခြးကိုလည္း ၀လင္ေအာင္ ေကၽြးေမြးပါတယ္။
ေျမေခြးကလည္း အမုန္ယစ္ေနတဲ့ ဆင္တေကာင္ကို ျပျပီးစားလိုေၾကာင္းရွိခိုးေတာင္းပန္တဲ့အခါ ျခေသၤ့မင္းက အဲသည္ဆင္ကို ခုန္အုပ္ျပီး ကိုက္သတ္လိုက္ပါတယ္။ ျခေသၤ့မင္းက ကိုယ္တိုင္လည္း စားျပီး ေျေခြးကိုလည္း ၀လင္ေအာင္ ေကၽြးေမြးပါတယ္။
အေနၾကာလာတဲ့အခါ ေျမေခြးက ျခေသၤ့မင္းရဲ႔စားၾကြင္းကို
မစားလိုေတာ့တဲ့ သေဘာနဲ႔ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ ထြားႀကိဳင္းလာတာကို အားကိုးျပီး အစြမ္းျပခ်င္လာခဲ့ပါတယ္။
တေန႔မွာ ေျမေခြးက ျခေသၤ့မင္းကို အရွင္ျခေသၤ့မင္း၊ ကၽြႏ္ုပ္ဟာ ကာလၾကာရွည္စြာ အရွင္ျခေသၤ့မင္းသတ္တဲ့ အသားကိုသာ စားေနခဲ့ရပါတယ္။ အခုအခါ ကၽြႏ္ုပ္ကိုယ္တိုင္ ဆင္ကိုသတ္စားလိုပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အရွင္မင္း စားလိုတဲ့ အသားကို ညႊန္ျပျပီး အသင္ေျမေခြး ထြန္းပပါေလာ့-ဆိုျပီး ေတာင္းပန္ပါ။ ဒီမွ်ေလာက္နဲ႔ေတာ့ ၀န္တိုမႈ မျဖစ္ပါနဲ႔-လို႔ ေျပာပါေလေရာ။
သည္အခါမွာ ျခေသၤ့မင္းက အသင္ေျမေခြး၊ သင့္အေနနဲ႔ ဆင္ကိုသတ္ဖို႔ဆိုတာ စြမ္းႏိုင္တဲ့ကိစၥ မဟုတ္ဘူး၊ ေလာကမွာ ဆင္ကို သတ္စားႏိုင္တဲ့ ေျမေခြးဆိုတာ မရွိေသးဘူး။ ဒီအလုပ္ကို သင္မလုပ္ခ်င္ပါနဲ႔။ အႏၲရာယ္ကင္းစြာေနျပီး ငါသတ္အပ္တဲ့အသားတို႔ကိုသာ စားျပီး ေနပါေတာ့-လို႔ ေဖ်ာင္းဖ်ေျပာဆိုပါတယ္။
ျခေသၤ့မင္းက ဘယ္လိုပဲ တားျမစ္ေနေပမယ့္ ေျမေခြးက ငါ့မွာလည္း ေျခေလးေခ်ာင္းရွိတယ္၊ အစြယ္ရွိတယ္၊ ခြန္အားျပည့္တယ္၊ သူတပါးေကၽြးေမြးေနတာကို ေအာက္က်ေနာက္က်ခံျပီး မစားလိုေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့ စိတ္ႀကီး၀င္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ႀကီးျပီး သူကိုယ္တိုင္ ဆင္ကို သတ္မယ္လို႔ ေျပာေနတာနဲ႔ ျခေသၤ့မင္းကလည္း ခြင့္ျပဳလိုက္ရျပီး ႏွစ္ေကာင္သား ေတာင္ထိပ္ေပၚကို တက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
တေန႔မွာ ေျမေခြးက ျခေသၤ့မင္းကို အရွင္ျခေသၤ့မင္း၊ ကၽြႏ္ုပ္ဟာ ကာလၾကာရွည္စြာ အရွင္ျခေသၤ့မင္းသတ္တဲ့ အသားကိုသာ စားေနခဲ့ရပါတယ္။ အခုအခါ ကၽြႏ္ုပ္ကိုယ္တိုင္ ဆင္ကိုသတ္စားလိုပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အရွင္မင္း စားလိုတဲ့ အသားကို ညႊန္ျပျပီး အသင္ေျမေခြး ထြန္းပပါေလာ့-ဆိုျပီး ေတာင္းပန္ပါ။ ဒီမွ်ေလာက္နဲ႔ေတာ့ ၀န္တိုမႈ မျဖစ္ပါနဲ႔-လို႔ ေျပာပါေလေရာ။
သည္အခါမွာ ျခေသၤ့မင္းက အသင္ေျမေခြး၊ သင့္အေနနဲ႔ ဆင္ကိုသတ္ဖို႔ဆိုတာ စြမ္းႏိုင္တဲ့ကိစၥ မဟုတ္ဘူး၊ ေလာကမွာ ဆင္ကို သတ္စားႏိုင္တဲ့ ေျမေခြးဆိုတာ မရွိေသးဘူး။ ဒီအလုပ္ကို သင္မလုပ္ခ်င္ပါနဲ႔။ အႏၲရာယ္ကင္းစြာေနျပီး ငါသတ္အပ္တဲ့အသားတို႔ကိုသာ စားျပီး ေနပါေတာ့-လို႔ ေဖ်ာင္းဖ်ေျပာဆိုပါတယ္။
ျခေသၤ့မင္းက ဘယ္လိုပဲ တားျမစ္ေနေပမယ့္ ေျမေခြးက ငါ့မွာလည္း ေျခေလးေခ်ာင္းရွိတယ္၊ အစြယ္ရွိတယ္၊ ခြန္အားျပည့္တယ္၊ သူတပါးေကၽြးေမြးေနတာကို ေအာက္က်ေနာက္က်ခံျပီး မစားလိုေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့ စိတ္ႀကီး၀င္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ႀကီးျပီး သူကိုယ္တိုင္ ဆင္ကို သတ္မယ္လို႔ ေျပာေနတာနဲ႔ ျခေသၤ့မင္းကလည္း ခြင့္ျပဳလိုက္ရျပီး ႏွစ္ေကာင္သား ေတာင္ထိပ္ေပၚကို တက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
တာင္ေျခမွာ အစာစားေနၾကတဲ့ သတၱ၀ါေတြထဲက ဆင္တေကာင္ကို ျခေသၤ့မင္းက ညႊန္ျပလိုက္ျပီး-အသင္ေျမေခြး၊
ထြန္းပပါေလာ့-ဆိုျပီး ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။ အဲသည္အခါ ေျမေခြးဟာ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ဆင္ေပၚကို
ခုန္အုပ္လိုက္တဲ့အခါ ဆင္ရဲ႔ဦးကင္းကို မကိုက္မိဘဲ ဆင္ေျခရင္းနားမွာ ျပဳတ္က်သြားပါေတာ့တယ္။
ဆင္ဟာ ေျမေခြးဦးေခါင္းကို
ညက္ညက္ေၾကမြေအာင္ နင္းေခ်ျပီး ထြက္သြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။ သဘာ၀ခ်င္းမတူဘဲ မိမိကုိယ္မိမိ
အထင္ႀကီးစိတ္ ၀င္တဲ့ ေျမေခြး ေနာက္ဆံုးေတာ့ မရႈမလွ ေသဆံုးခဲ့ရတာပါပဲ။
ကဲၾကည္႔ ဇာတ္ေတာ္ေလးကသိပ္ေကာင္းတယ္၊
ေျမေခြးကိုဘယ္သူသတ္သလဲ ဘယ္သူမွမသတ္ဘူးသူ႕ရဲ႔ဘဝေမ႕ျပီးဘဝျမင္႔တတ္တဲ႔အက်င္႔ကသတ္တာ အရွင္သခင္ကိုမခစားခ်င္ဘူး
မရိုက်ိဳးခ်င္ဘူးသူကေတာင္ျပန္ျပီးအရွင္သခင္ကိုျပန္ျပီးခစားခိုင္းကာဘဝင္ေလဟတ္ခဲ႔ေသးတယ္မဟုတ္လား။
ဒါေၾကာင္႔ေလာကအလယ္မွာလဲ
ဒီလိုလူေတြမ်ားစြာရွိေနတတ္ပါတယ္ ဒါေတြကိုေရွာင္ၾကဥ္ကာ မိမိတို႕ေက်းဇူးရွင္ကိုမျပစ္မွားမိေစဖို႔
မိမိတို႕ဘဝအေျခေနကိုနားလည္တတ္ၾကဖို႔ ဒီဇာတ္ေတာ္ေလးက ဥပမာေပးခဲ႔တာေတြ႕ရတယ္။
သေဗၺသတၱာ
သတၱဝါအေပါင္း ေဘးရန္ကင္းၾကပါေစ။
(ဓမၼစမ္းေရ)
