ေလာကပါလ

ေလာကမွာေလာကပါလလို႕ေခၚတဲ႔တရားႏွစ္ပါးရွိတယ္ ဒီတရားႏွစ္ပါးဟာ တကယ္႕တန္ဖိုးရွိတဲ႔တရားႏွစ္ပါးပဲ ဒီတရားႏွစ္ပါးမရွိရင္ ေလာကၾကီးဟာပ်က္စီးတာပဲ ဒါေၾကာင္႕မို႔ ေလာကပါလေလာကကိုေစာင္႕ေရွာက္တဲ႔တရားလို႕ေခၚတာေပါ႕။

ျမတ္ဘုရားကေတာ႕လူဟာ ေလာကပါလတရားႏွစ္ပါးမရွိရင္တိရစၦာန္နဲ႔အတူတူပါပဲ ဒီတရားႏွစ္ပါးဟာေလာကၾကီးကိုကာကြယ္ေစာင္႕ေရွာက္တဲ႔တရားႏွစ္ပါးပဲဒါေၾကာင္႕စာေရးသူေျပာခ်င္တာကမိမိရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာကိုဘ၀အတြက္ရိကၡာျဖစ္တဲ႔ေငြေက်းဥစၥာနဲ႔ဘယ္ေသာအခါမွ
မလဲမိပါေစနဲ႔ ရလာတဲ႔တခဏတာဘ၀ေလးကို အက်ိဳးရွိရွိ အသံုးခ်တတ္ဖို႕တိုက္တြန္းလိုပါတယ္။


ဒီတရားႏွစ္ပါးကဘာလဲဆိုေတာ႔ ဟိရိႏွင္႕ၾသတၱပၸတရားႏွစ္ပါးပါပဲ ဟိရီနဲ႔ၾသတၱပၸကို ေလာကလူေတြတင္ အေလးထားၾကသည္မဟုတ္ နတ္ေတြလည္းအေလးထားၾကတယ္။

ဒီတရားႏွစ္ပါးအေၾကာင္းကုိ ဣတိ၀ုတ္၊ သုကၠဓမၼသုတ္မွာ ဒီလုိေျပာထားပါတယ္။ ဟိရိ အတၱာဓိပေတယ် အဇၥ်တၱသမု႒ာန (ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ရွက္ျခင္း)၊ ၾသတၱပၸ ေလာကာဓိပေတယ် ဗဟိဒၶါသမု႒ာန (ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ရွက္ျခင္း)ဆုိၿပီးေျပာထားပါတယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရမယ္ဆုိရင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိရွက္တာဟာ ဟိရိ၊ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ရွက္တာဟာ ၾသတၱပၸ ပါ။

နတ္တို႔လည္းေလာကပါလတရားႏွစ္ပါးကိုေလးစားပံုကိုေဒဝဓမၼဇာတ္ေတာ္မွာေဟာထားတာေလးရွိတယ္ ကဲ စာရွဳ႕သူတို႔ဖတ္ၾကည္႔ၾကပါအံုးလား။

ငါးရာငါးဆယ္ဇာတ္ထဲမွာ ေဒဝဓမၼဇာတ္ဆိုတာ ရွိတယ္၊ ဟိရီ, ၾသတၱပၸကို ‘ေဒဝဓမၼ’ - နတ္တို႔ တန္ဖိုးထားတဲ့တရားလို႔ ဒီလိုနာမည္ေပးတယ္၊ အဲဒီ ဇာတ္လမ္းေလးကလည္း စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတယ္၊ ဘုရားအေလာင္းက အဲဒီတုန္းက မဟိသာသကုမာရ လို႔ေခၚတယ္၊ သူ႔ရဲ႕ ညီငယ္ ၂-ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္က စႏၵကုမာရ, တစ္ေယာက္က သူရိယကုမာရဆိုၿပီး ညီအစ္ကို ၃-ေယာက္၊ အေၾကာင္းတစ္ခုေၾကာင့္ ေတာထဲ ေရာက္သြားၾကတယ္။

ေတာထဲေရာက္တဲ့့ အခါက်ေတာ့ ေမာေမာ ပန္းပန္းနဲ႔ ေရေသာက္ခ်င္တာ ေတာထဲ အိုင္ေတြမွာ ေရရွာခိုင္းတာေပါ့၊ အငယ္ဆံုး သူရိယကုမာရကို လႊတ္လိုက္တယ္၊ “ကဲ သြား၊ မင္းလည္းေရေသာက္၊ တို႔အတြက္လည္း ေရခပ္ခဲ့” ဆုိၿပီးေတာ့ ေရသြားရွာခိုင္းတာ။


ေတာထဲဆိုတာက အလြန္ အႏၱရာယ္မ်ားတာ၊ ေရကန္ၾကီးတခု ေတြ႔တယ္၊ အိုေရေတြက ၾကည္စိမ္းေနတာပဲ၊ သူရိယကုမာရဆိုတာ လူကလည္း ခပ္ငယ္ငယ္၊ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ကလည္း သိပ္မရွိဘူး၊ ေရျမင္လုိက္တာနဲ႔ ေမာေမာပန္းပန္း အိုက္တာနဲ႔ ေရကန္ထဲကို ဆင္းဖို႔ႀကိဳးစားတာ၊

ေရကန္ထဲလည္း ဆင္းလုိက္ေရာ လက္မည္းႀကီးနဲ႔ ဖမ္းဆြဲထားလိုက္တာ၊ ဘီလူးလက္ထဲ ေရာက္သြားတာ၊ အဲဒီေရကန္ႀကီးကရကၡသ ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ ေရကန္ႀကီး ျဖစ္တယ္၊ ဗမာေတြက ရကိၡဳသ္လို႔ေခၚတယ္၊ ရကိၡဳသ္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္က ရိကၡတြာ အသတိ ေစာင့္ၿပီး စားတာ၊ ဒီေနရွာမွာ ဘီလူးက ေစာင့္ေနတာ၊ ေစာင့္ေနၿပီး ဒီထဲဝင္လာရင္ေတာ့ ဖမ္းစားတာ၊ ပင့္ကူလိုပဲ ဘီလူးက အဲဒီမင္းသားေလးကို ဖမ္းထားလိုက္ေရာ၊ သူ႔ေရကန္ထဲ ဆင္းတဲ့လူကို သူက ဖမ္းခြင့္ရွိတယ္။

ဖမ္းၿပီးေတာ့ သူစားႏိုင္ခြင့္က ဘာတုန္းဆိုရင္ သူ႔ေမးခြန္းကို ေျဖရမယ္၊ သူက ဘာေမးတုန္းဆိုေတာ့ “မင္း ေဒဝဓမၼဆိုတာ သိလား” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ေမးတာ၊ ေဒဝဓမၼဆိုတာ ဘာလဲ၊ နတ္ေတြ တန္ဖိုးထားတဲ့ တရားဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေမးတာ၊ ေမးေတာ့ ဘာမွ မသိဘူး၊ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ ေျဖတာေပါ့၊ ေဒဝဓမၼ ဆိုတာ “ေန,လ ေခၚတာပါ” လို႔ဆုိေတာ့ “ဟာ ဒီေကာင္မသိဘူး၊ ၿဖီးတယ္” ဆိုၿပီေတာ့ ေလွာင့္ခ်ိဳင့္ထဲ ထည့္ထားလိုက္တယ္။

အဲဒီလိုနဲ႔ သူရိယကုမာရ ျပန္ေရာက္မလာတ့ဲအခါ တစ္စံုတစ္ခုျဖစ္ေနၿပီလား မသိဘူး၊ မင္း ညီငယ္ေနာက္ လိုက္သြား ဆိုေတာ့ စႏၵကုမာရ လိုက္လာျပန္ေရာ၊ လိုက္လာေတာ့ သူကလည္း ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ ေရဆာလွၿပီ၊ သူကလည္းပဲ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ သိပ္မရွိဘူး၊ ေရ အရင္ခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္ ဆုိၿပီးေတာ့ ေရခ်ိဳးဖို႔ ေရကန္ထဲ အဆင္းမွာ ခုနက လက္မည္းႀကီးနဲ႔ ဖမ္းထားလိုက္ျပန္ေရာ၊

သူ႔ကို ဖမ္ထားၿပီး ခုနက ေမးခြန္းေမးတာပဲ “မင္း ေဒဝဓမၼဆိုတာ သိလား” ဆိုေတာ့ “ေဒဝဓမၼဆိုတာ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာကို ေျပာတာပါ” လို႔ ရမ္းေျဖတာ၊ ညီငယ္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာ အေျဖ မမွန္ဘူး၊ မမွန္ေတာ့ ဖမ္းထားတာ ခံလိုက္ၾကရတယ္။

အဲဒီက်ေတာ့ ဘုရားအေလာင္း ကိုယ္တိုင္ လုိက္လာတယ္၊ ဘုရားအေလာင္းဆိုတာ စဥ္းစားဉာဏ္ အလြန္ရွိတာေနာ္၊ ဘုရားရွင္ျဖစ္မွသတၱဝါေတြအတြက္စဥ္းစားတာမဟုတ္ဘူး၊စဥး္စားတဲ့ အေလ့အထဆိုတာ လုပ္ေပးရတယ္၊ ဉာဏ္ရည္ ဉာဏ္ေသြး ဆိုတာ စဥ္းစားမွထက္တာ၊

ဘုရားအေလာင္းေတြဆိုတာ အၿမဲတမ္း စဥ္းစားဉာဏ္ရွိတယ္၊ လိုက္လာၿပီး ေရကန္ျမင္တဲ့အခါ စဥ္းစားတယ္၊ ငါ့ညီ ၂-ေယာက္လည္း ဒီလမး္က သြားတာပဲ၊ လွည့္ၿပီး အကဲခတ္တယ္၊ ေျခရာကို ဂ႐ုစိုက္ၾကည့္တယ္၊ ဘယ္ေျခရာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီကန္ဘက္ကိုသြားတဲ့ ေျခရာက အဆင္းေျခရာပဲ ရွိတယ္၊ အတက္ေျခရာ မရွိဘူးဆိုတာ သူ သတိထားမယ္တယ္။

ဒါမ်ိဳးကိုစဥ္းစားဉာဏ္လို႔ ေခၚတယ္ေနာ္၊အရာဝတၳဳေသးေသးေလးဆိုျပီးမစဥ္းစားပဲမေနနဲ႔ အဲဒီေသးေသးေလးကလည္း ျပႆနာၾကီးၾကီးေတြအတြက္အေျဖရတတ္တယ္။

ဘုရားေလာင္းမွာ အရာခပ္သိမ္းမွာ စဥ္းစားတက္တယ္၊ ေတြးေခၚတက္တယ္၊ ေျခရာေတြ အကုန္လံုး အဆင္းေျခရာခ်ည့္ပဲ၊ ျပန္တက္တဲ့ ေျခရာမရွိဘူး၊ ဧကန္ေတာ့ ဒါဘီလူးေစာင့္တဲ့ ေရကန္ျဖစ္မယ္၊ ဆင္းရင္ေတာ့ လူဆင္းဆင္း၊ ႏြားဆင္းဆင္း ဘာေကာင္ ဆင္းဆင္း၊ အစားခံရမွာပဲ၊ ဘီလူးက သူ႔ေရကန္ထဲ ဆင္းသမွ်အကုန္ ဖမ္းတာေနာ္။

အဲဒီေတာ့ ငါ့ညီငယ္ ၂-ေယာက္လည္း ဒီေကာင္ဖမ္းတာျဖစ္မယ္ေပါ့၊ စဥ္းစားတယ္၊ မဆင္းဘူး၊ လွည့္ပတ္ၿပီး ၾကည့္တယ္၊ အကဲခတ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ လက္ထဲမွာေတာ့ ဓားကိုၿမဲၿမဲ ဆုပ္ထားတယ္၊ အဲဒီလိုၾကည့္ၿပီး မဆင္းေတာ့ ဘီလူးက ဘာမွလုပ္လို႔ မရဘူး၊ လုပ္မရေတာ့ သူက လာၿပီးေတာ့ စည္း႐ံုးတာ၊ ေနာက္ကေန ေျခသံေပးတယ္၊ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ အသြင္ေဆာင္တယ္၊

ဟာ ခင္ဗ်ား ခရီးသြားနဲ႔တူတယ္၊ ေခၽြးေတြ သံေတြနဲ႔ပါလား၊ ဒီမယ္ဗ်ာ ေရကန္ႀကီးက ေရေတြ ေအးစိမ့္လို႔ပဲ ခ်ိဳးပါလား၊ သူက ဆြဲေဆာင္တယ္၊ သိပ္ေအးတာပဲ၊ ေရကလည္း ေရခ်ိဳဗ်၊ ခ်ိဳးပါလား ေသာက္ပါလား ဆိုေတာ့ ဘုရားေလာင္းက ေျပာတဲ့အေကာင္ကို ၾကည့္တယ္၊ ဘီလူး ဆိုတဲ့ေကာင္က နဖူးေမာက္သတဲ့၊ ႏွာေရာင္က နည္းနည္းေကာက္သတဲ့၊ ဖေနာင့္ၾကည့္ေတာ့ တိုတိုေလးတဲ့၊ အဲဒါကို အကဲခတ္တာ။

ဒီလိုအကဲခတ္ဖို႕ဆိုတာလဲ ေလာကဗဟုသုတေတြရွိဖို႕လိုတယ္ ပညာဥာဏ္ေတြရွိဖို႔လိုတယ္ ရွိျပီးသားပညာေတြအသံုးခ်တတ္ဖို႕လိုတယ္ ပညာသာတတ္ျပီးျပင္ပဗဟုသုတမရွိရင္လည္း ေလာကက ေနလို႕မရျပန္ဘူး။

လူျမင္ရင္လည္း အကဲခတ္မိပါေစေနာ္၊ ဒီလူရဲ႕ အဂၤါလကၡဏာကို အကဲခတ္တယ္၊ ဒီေကာင္ေတာ့ ဒီေရကန္ေစာင့္တဲ့ ဘီလူး ျဖစ္ေလာက္တယ္ဆိုၿပီး ဓားကိုဆြဲထုတ္ၿပီး “မင္း ဒီထဲေစာင့္တဲ့ ဘီလူးမဟုတ္လား” လို႔ ေမးေတာ့ ဟိုက မလိမ္ရဲဘူး၊ ဟုတ္ပါတယ္၊ ငါ့ညီႏွစ္ေယာက္ မင္း ဖမ္းထားတာ မဟုတ္လား” လို႔ ဆိုေတာ့ “ဟုတ္ပါတယ္”၊

ဒါျဖင့္ ဆင္းတဲ့လူတိုင္းမင္းစားႏိုင္သလားလို႔ ဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူးတဲ့၊ သူ႔ကို ေဝႆဝဏ္နတ္မင္းႀကီးက အပိုင္စား ေပးထားတာ ၊ ဆင္းတဲ့လူတိုင္းကိုေတာ့ မစားရဘူး၊

ေဒဝဒမၼတရားကို မသိတဲ့သူကိုမွ စားခြင့္ေပးထားတာ၊ ဒါျဖင့္ မင္းက ေဒဝဓမၼဆိုတဲ့ တရားအေျဖကို သိခ်င္တယ္ေပါ့” လို႔ဆိုေတာ့ သိခ်င္တယ္၊ မင္း ငါ ေဟာေပးမယ္ေပါ့၊ ငါ ေဟာမယ္၊ ငါအေျဖသိတယ္လို႔ ေျပာေတာ့ ေကာင္းၿပီ၊ အဲဒါကို သိပ္သိခ်င္ေတာ့ ေဟာမယ္ဆိုရင္ ေဟာပါဆိုေတာ့ “ဒီအတိုင္းေတာ့ မေဟာႏိုင္ဘူး၊ ငါ့မွာ ေခၽြးေတြနဲ႔ ငါအရင္ ေရခ်ိဳးရဦးမယ္”၊

ဘုရားေလာင္းကလည္း အၾကပ္ကိုင္တယ္၊ သူ ေရခ်ိဳးဖို႔က အေရးႀကီးတယ္ေလ၊ ငါ ေရလည္း ဆာလွၿပီ၊ အခု မေဟာႏိုင္ေသးဘူး၊ ေရလည္း ခ်ိဳးခ်င္ေသးတယ္ေပါ့၊ ဒီပံုနဲ႔ ငါ မေဟာႏိုင္ဘူးဆိုေတာ့ ဟိုကေရေတြ ဘာေတြ လုပ္ေပးရတာေပါ့၊ တရားပလႅင္ေတြ ဘာေတြ ဆင္ေပးၿပီးေတာ့မွ အဲဒီမွာ ဘုရားေလာင္းက တရားေဟာတယ္။

“ဟိရီ ၾသတၱပၸသမၸႏၷာ၊ သုကၠဓမၼသမာဟိတာ။
သေႏာၱ သပၸဳရိသာ ေလာေက၊ ေဒဝဓမၼာတိ ဝုစၥေရ။

ဟိရီနဲ႔ ၾသတၱပၸဆိုတာ ေဒဝဓမၼပဲ၊ တျခားဟာကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး၊ သေႏၱာ သပၸဳရိသာ ေလာေက၊ ေဒဝဓမၼာတိ ဝုစၥေရ ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္ေတြက ေျပာၾကတယ္၊ ေဟာဒီ ဟိရီနဲ႔ ၾသတၱပၸကို ေဒဝဓမၼလို႔ ေခၚတာ၊ တျခားဟာ ေခၚတာမဟုတ္ဘူးလို႔ ေဟာလိုက္တယ္။

အဲဒီမွာ ဘီလူးဟာ အေျဖမွန္ရၿပီဆိုၿပီးေတာ့ ဝမ္းသာသြားတယ္၊ တရားနာရေတာ့ သူ ဝမ္းသာတာေပါ့၊ ဝမ္းသာေတာ့ ဓမၼပူဇာအေနနဲ႔ ညီႏွစ္ေယာက္ထဲ တစ္ေယာက္ေပးမယ္၊ လႊတ္ေပးမယ္၊ ႏွစ္ေယာက္လံုးေတာ့ မေပးႏိုင္ဘူး၊ ဘီလူးကလည္း ေစ်းဆစ္ေသးတယ္ေနာ္။

ဓမၼပူဇာအေနနဲ႔ ညီႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ကို ေပးမယ္၊ ဘယ္သူ႔ကို ယူမတုန္းဆိုေတာ့ ဘုရားအေလာင္းက စဥ္းစားတယ္၊ ဘုရားအေလာင္းဆိုတာ ဘာလုပ္လုပ္ မစဥ္းစားဘဲ ဘာမွ မလုပ္ဘူး၊ အဲဒီေတာ့ ညီႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္က အရင္း၊ စႏၵကုမာရက အေမတူ, အေဖတူ၊ သူရိယကုမာရ ဆိုတာ အေဖသာ တူတာ၊ အေမကဲြတယ္၊ အေဖတူ အေမကြဲ၊ ဒါေၾကာင့္ သူက ဘယ္သူ႔ ေရြးမလဲဆိုေတာ့ အေဖတူ အေမကြဲျဖစ္တဲ့ သူရိယကုမာရေလးကို ေရြးလိုက္တယ္။

“အငယ္ ေကာင္ေလးကိုေပး၊ ဓမၼပူဇာ အေနနဲ႔” ဆိုေတာ့ ဘီလူးႀကီက “ဟား ဟား ဟားဟား” နဲ႔ ရယ္ၿပီး “ခင္ဗ်ား ေဒဝဓမၼေတာ့ သိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား မလုိက္နာဘူး၊ ေလာကက်င့္ဝတ္ကို ခင္ဗ်ား မလုိက္နာဘူး” တဲ့။ အဲဒီေခတ္က ေလာကက်င့္ဝတ္က ဘာတုံးဆိုရင္ အႀကီးကို ဦးစားေပးရတယ္၊ အငယ္ကို ဦးစားမေပးရဘူး၊ “ေယ ဝဎုာ မပစာယႏၱိ၊ နရာဓမၼႆ ေကာဝိဒါ။”

အႀကီးကို ဦးစားေပးပါတဲ့၊ ထံုးတမ္းစဥ္လာရွိတယ္၊ အႀကီးနဲ႔ အငယ္မွာ ခင္ဗ်ားက အငယ္ကို ဦစားေပးတယ္ ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားက ေလာကက်င့္ထံုးကို မလိုက္နာဘူတဲ့၊ ေဒဝဓမၼေတာ့ သိပါတယ္၊ ခင္ဗ်ား ဒီဘက္ေတာ့ လိုတယ္ေပါ့။

အဲဒီက်ေတာ့မွ ဘုရားအေလာင္းက “ငါ သိတယ္၊ ငါ မလိုက္နာတာ မဟုတ္ဘူး၊ ငါတို႔ ေတာထဲထြက္လာရတာ သူ႔ေၾကာင့္မို႔ ထြက္လာရတာ၊ သူ ျပႆနာေကာင္၊ ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆိုေတာ့ သူ႔အေမက သူ႔ကို ဘုရင္ေျမွာက္ဖို႔ အတင္းေျပာလို႔ တို႔အေဖကေန မင္းတို႔ ေတာထဲ ေရွာင္ေနၾကဦးဆိုလို႔ တို႔တေတြ ထြက္လာခဲ့တာ၊ ဒီေကာင္က ျပႆနာေကာင္ျဖစ္လို႔ ေတာထဲမွာ ဘီလူး စားသြားတယ္လို႔ ငါတို႔ေျပာရင္ ဘယ္သူကမွ ယံုမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီေကာင္ကို ေဖ်ာက္ခဲ့တာလို႔ပဲ ထင္ၾကမွာ၊

ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆိုေတာ့ အေဖတူ အေမကြဲ ေကာင္းေလးေတြ ေခၚသြားၿပီး သတ္ပစ္ခဲ့ၾကၿပီးေတာ့ ဘီလူးစားတယ္လို႔ လိမ္ေျပာတယ္လို႔ ငါတို႔ အဲဒီလို အစြပ္စြဲခံရမွာ၊ ဒီျပႆနာကို ဘယ္လိုမွ ေျဖရွင္းလို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ ငါ ေဒဝဓမၼကို သိတယ္၊ ငါ မလိုက္နာလို႔ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီလို ျပႆနာရွိလို႔ ငါ အငယ္ေကာင္ကို ေရြးတာ” လို႔ ေျဖေတာ့ ဘီလူးႀကီးက သေဘာက်ၿပီး ဒါဆိုရင္ ဓမၼပူဇာအေနနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးပဲ ေပးပါတယ္ဆိုၿပီး လႊတ္လိုက္တယ္။

ေလာကပါလတရားႏွစ္ပါးကိုေျပာျပလိုက္ရံုနဲ႔တင္ ညီငယ္ႏွစ္ေယာက္ အသက္ခ်မ္းသာခြင္႔ရၾကရတယ္ နတ္တို႕ကသူတို႕ေလးစားတဲ႔တရားဓမၼျဖစ္လို႕ ေဒဝဓမၼလို႔ေခၚၾကတာေလ။

ဟိရီ ၾသတၱပၸတို႕ရဲ႔ သေဘာ

ဒါေၾကာင့္ ဟိရီဆိုတာ ကိုယ့္ဂုဏ္သိကၡာကို ကိုယ္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ အရြယ္ကို ၾကည့္တယ္၊ ဟိရီျဖစ္ဖို႔ အေၾကာင္းေတြကို စဥ္းစားရမယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စဥ္းစားၿပီးေတာ့ ဟိရီျဖစ္ေနတယ္၊ ဘယ္လို ဟိရီျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ ေအာ္ ငါ့အရြယ္နဲ႔ ဒါ မလုပ္ထိုက္ဘူး၊ ေဟာဒါ စဥ္းစားတာ၊ ငါ့လုိ ဗဟုသုတ ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္အေနနဲ႔ ဒါမလုပ္သင့္ဘူး၊ ငါ့လုိ အမ်ိဳးေကာင္းသား အမ်ိဳးေကာင္းသမီး ျဖစ္လ်က္နဲ႔ အဲဒီလို မလုပ္ထုက္ဘူး၊ ငါ့လို စဥ္းစားဉာဏ္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က ဒါ မလုပ္ထိုက္ဘူး ဆိုၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ အရည္အေသြး တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို အာ႐ံုျပဳၿပီး ဟိရီကို တိုးပြားေစရမယ္တဲ့၊ မေကာင္းတာ မလုပ္ဖို႔ ေရွာင္ၾကဥ္တဲ့ သေဘာတရားတစ္ခုပဲ။

ၾသတၱပၸက်ေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ကို စဥ္းစားတာ၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဟိရီက ‘အဇၩတၱသမု႒ာန’ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလးစားၿပီး ဟိရိၾသတၱပၸက်ေတာ့ ‘ဗဟိဒၶသမု႒ာန’ ကိုယ့္ရဲ႕ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္ၿပီေတာ့ ၾသတၱပၸျဖစ္ရတယ္၊ ႏွစ္ခုလံုးကေတာ့ မေကာင္းမႈ မလုပ္တာခ်င္း အတူတူပဲ၊ သို႔ေသာ္ စဥ္းစားပုံခ်င္း ကြာတယ္ေပါ့။

မစင္လူးေနတဲ့ သံပူတံုး

စာေရးသူအ႒ကထာေတြမွာခုလိုေလး ဥပမာေပးထားတာကိုေတြ႕ရွိရတယ္၊ သံတုံးႀကီး တစ္ဖက္ကို ရဲေနေအာင္ မီးဖုတ္ထားတယ္၊ တစ္ဖက္ကေတာ့ မစင္အညစ္အေၾကး လူးေနတယ္၊ အဲဒီ နွစ္ခုမွာ ဟိုဖက္က မီရဲရဲ ျဖစ္ေနတယ္၊ ကိုင္ရင္ ေလာင္မယ္၊ အျခားတစ္ဖက္ကို ကိုင္ရင္ မစင္လူးမယ္၊ ေလာင္မယ္နဲ႔ မစင္လူးမယ္ေပါ့၊ ဘယ္ဟာ ကိုင္မတုန္း၊ မစင္လူးမွာ ေၾကာက္ေတာ့ ဟိုဖက္ကိုလည္း မကိုင္ဘူး၊ ေလာင္မွာ ေၾကာက္ေတာ့ ဒီဖက္ကိုလည္း မကိုင္ဘူး၊ မကိုင္ဘဲနဲ႔ ေရွာင္ၾကဥ္တာ၊

အဲဒီေတာ့ ဟိရီဆိုတာ မစင္လူးမွာ ေၾကာက္တာနဲ႔ အတူတူပဲ၊ ၾသတၱပၸဆိုတာ ေလာင္မွာ ေၾကာက္တာနဲ႕ အတူတူပဲ။ ေနာက္ဆံုးမွာ မေကာင္းမႈအလုပ္ကို မလုပ္ျဖစ္တာ အဓိကပဲလို႔ ဆိုတယ္၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒီ ဟိရီ,ၾသတၱပ၌ တရားႏွစ္ခုဟာ ကိုယ့္သႏၱာန္မွာ မရိွေသးရင္ ရွိေအာင္လုပ္ရမယ္။

ဟိရီ, ၾသတၱပၸ မရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ အရွက္မဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဘဝေရာက္ၿပီး အဟိရိက၊ အေနာတၱပၸေတြ လႊမ္းမိုးခံရတယ္၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္ဘူးဆိုၿပီး အရပ္ထဲလုပ္ခ်င္ရ လုပ္တာတို႔၊ ေျပာခ်င္ရာ ေျပာတာတို႔၊ ျဖစ္ကုန္တတက္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဟိရီ, ၾသတၱပၸဆိုတာ လူေတာ္ လူေကာင္းျဖစ္ဖုိ႔ အတြက္ ေရးႀကီးတယ္လို႔ ဒီလို ေျပာတယ္။

အဲဒီတရားႏွစ္ခုသည္ စိတ္ကို ျဖဴစင္ေစတက္တဲ့ တရားႏွစ္ခုျဖစ္တယ္၊ အဟိရိက အေနာတၱပၸတဲ့ တရားႏွစ္ခုကို ဖယ္ရွားပစ္ႏို္င္တဲ့ သေဘာရွိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ စိတ္ျဖဴစင္မႈရဲ႕ အင္အားစုထဲမွာလည္းပဲ ေရွ႕တန္းကရွိတဲ့ တရားႏွစ္ခုလို႔ ေျပာရမယ္။

ေနရာတိုင္းမွာ စည္းဆိုတာရွိမွသင္႕မယ္ေလ စည္းမရွိရင္ကမ္းတတ္တယ္ ဘုရားရွင္ကေတာ႕သူ႕တပည္႕သားေတြအတြက္စည္းကမ္းေတြခ်မွတ္ထားခဲ႔တယ္ အဲဒီတရားကေတာ႕ေလာကၾကီးလွပေစဖို႔ ေလာကပါလတရားႏွစ္ပါးပါပဲ။

စာရွဳ႕သူတို႔လည္းေလာကၾကီးစည္းကမ္းေတြကိုမေဖာက္ဖ်က္ပဲသာယာလွပေစဖို႔ထိန္းသိမ္းၾကရမယ္ေလ….ဓမၼစမ္းေရ..