ငါရွိမွ.....
ငါပါမွ.....
ငါလုပ္မွ.....
ငါသိမွ.....။
ငါ့ေလာက္သိ.....
ငါ့ေလာက္တတ္.....
ငါ့ေလာက္ျမတ္.....
ငါ့ေလာက္နပ္တာ
ဘယ္မွာရွိလို႔လဲ။
ငါမရွိတဲ့အရပ္
ငတ္ေသႏိုင္တယ္။
ငါ့မပါတဲ့အဖြဲ႔
ပဲ့ထြက္ႏိုင္တယ္။
ငါမပါတဲ့အလုပ္
ရႈပ္ေထြးႏိုင္တယ္။
ငါမသိေသးတဲ့အေၾကာင္းအရာ
အႏွစ္မပါႏိုင္။
ငါရွိတဲ့အရပ္.....
ငါပါတဲ့အဖြဲ႔.....
ငါလုပ္တဲ့အလုပ္.....
ငါသိတဲ့အေၾကာင္းအရာ.....
ငါဆိုတဲ့ငါက
ေလာကကိုအလွဆင္မွာ။
ငါမရွိတဲ့အခါ.....
ငါေတြးျပီး
စိတ္ပူမိ။
ေတြးမပူပါနဲ႔ဗ်ာ.....
ငကန္းေသ
ငေစြေပၚမွာ.....
ဠင္းတေလာက္ေတာ့
ငွက္တိုင္းလွမွာ။
အရူးကိုလည္း
ဗံုႏွင့္မေျမွာက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
တစ္တီတူးငွက္လိုလည္း
မိုးေျခကန္ မအိပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
အို....
ငါဆိုတဲ့ငါ
ေစာေစာေသ၊
ျမန္ျမန္ေသ၊ အခါမလပ္ေသ
တရိႈက္မက္မက္ေသ
ငါမရွိေလ
ေကာင္းေလ။
ငါေသေလ
ေကာင္းေလ။
ငါရွိေနသမွ်
ငါဆိုတဲ့အတၱ
ငါက
ဒုကၡေပးအံုးမွာ။
ငါမရွိ၊
ငါမပါ
ငါမလုပ္၊
ငါမသိ
ငါမျမတ္၊
ငါမတတ္၊ ငါမနပ္တဲ့အခါ
ေလာက
သာယာမွာ။
ငါေသ...ငါမ်ားမ်ားေသ
ငါေတြမ်ားမ်ားေသေလ
ကမၻာၾကီး
ေအးခ်မ္းေလေပါ့။
မဂၢင္ဆရာေတာ္
၇-၁၁-၂၀၁၁
အာဟာရစာေစာင္
(အမွတ္စဥ္ ၁၃၁၊ မတ္လ- ၂၀၁၂)ဓမၼစမ္းေရေသာက္သံုးနိုင္ပါေစ..
0 comments:
Enregistrer un commentaire